Komentarze (0)
Większość dusz, które opuściły ciało fizyczne nie przeszła na drugą stronę kurtyny śmierci. Co gorsza, stale przybywa dusz, które pozostają zawieszone między Niebem a Ziemią, które z jakiś powodów nie zdecydowały się pójść do Boga.
. Bardzo często dusze po śmierci nie wiedzą lub po prostu nie wierzą w to, że umarły.
Chyba każdemu jest trudno sobie to wyobrazić, a zwłaszcza, jeśli śmierć przyszła znienacka i moment, w którym opuściliśmy ciało fizyczne był sekundą.
Dusze takie uważają, że jako żywi nadal nalezą do Ziemi. Nie uświadamiają sobie, ze mogłyby pójść do Światła.
Dzieje się tak, ponieważ oni nadal widzą świat fizyczny i myślą, że mogą w nim funkcjonować. Są to całe zastępy zgubionych dusz nadal żyjących w iluzji, życiem na niby.
Co mówi autorka o duszach, które spotyka?
„Gdy pytam taką błąkającą się duszę: „Czy wiesz, że nie żyjesz?”, zazwyczaj spotykam się z wielkim zdziwieniem: „Nie wiem. A nie żyję?” Często przeżywają w tym momencie szok. Skąd mogą wiedzieć? Nikt im wcześniej nie powiedział, że życie po śmierci jest aż tak realne.”
Drugim powodem jest strach przed karą za swoje uczynki. Uważają one, że ich uczynki były tak wielkie, że teraz czują się niegodne dostąpić łaski przebaczenia. Mimo iż grzechy te wcale nie są poważne. Nie wieżą one, że Bóg mógłby wybaczać im grzechy. Wynika to z tego, iż nie umiały one wybaczać ich samych sobie. &bdquo
laczego się tak dzieje?” – spytacie. Gdyż Bóg dał nam wolną wolę. Jeżeli pragniemy czuć się winnym i ciągle karać siebie za swoje uczynki, to możemy tak robić.
Koleją grupą dusz, które zostają na Ziemi są to dusze, które za życia tak bardzo były przywiązane do ziemskich spraw, że nie są w stanie się od nich uwolnić. Mogą to być rzeczy materialne lub niematerialne.
Następnym powodem pozostawania duchów jest chęć skorygowania błędów, popełnionych w dotychczasowym życiu. Myślą one, że pozostając po ten stronie będą mieli możliwość naprawić to, co źle zrobili.
Są też duchy, które nie mogą odejść w spokoju, gdyż rzucono na nie klątwę. Następna sporą grupę stanowią samobójcy.
Niektórym duszom trudno jest opuścić Ziemię, gdyż pozostawiły kogoś, kim w ich mniemaniu trzeba się opiekować (rodzice, dzieci etc.).
Jest też grupa dusz, które zostały na Ziemi z naszej winy – ponieważ nie pozwala im na to rozpacz ich najbliższych. Trzeba zatem pamiętać żeby w czasie żałoby, pomimo żalu, pomyśleć i o tych, którzy maja prawo odejść.
ijany mężczyzna zabił dziecko ponieważ, jak twierdzi, widział w nim szatana” czy też „Kobieta wraz z niemowlęciem wyskoczyła z piątego piętra po tym jak stojąc na parapecie krzyczała że oni ją śledzą”. Oczywiście nikt nie bierze sobie do serca słów tych ludzi, każdy uważa ich za morderców, i chorych psychicznie. Zdarzają się także przypadki ze ludzie którzy głoszą podobne „herezje” nie posuwają się tak daleko, nie zabijają siebie czy bliskich. Są oni zamykani w specjalnych zakładach, w których jak wiecie mało kto wraca do normalności. Czy zastanawialiście się czy może ci ludzie naprawdę są chorzy, czy może jednak byli świadkami czegoś z czym nie mogli sobie poradzić. Być może tu, między nami, jest więcej niż da się zobaczyć gołym okiem. Być może ci ludzie to właśnie widzieli a, że nie byli na to przygotowani zachowali się tak jak nakazywał instynkt. Atakowali lub uciekali.
