W krainie fantastyki....blog raczej dla dorosłych...

W krajach anglojęzycznych przywoływanie Krwawej Mary to popularna zabawa. Dzieci uwielbiają się bać, a wywoływanie okrutnego i mściwego ducha wydaje się im doskonałą rozrywką. Na czym polega i skąd się wzięła ta gra?

Aby przywołać ducha złej wiedźmy należy pójść do ciemnej łazienki ze świecą i patrząc w lustro wypowiedzieć jej imię trzy razy z rzędu. Inne wersje mówią o wypowiadaniu zdań takich jak: „Ukradłem twoje dziecko, Krwawa Mary”, „Zabiłem twoje dziecko, Mary Worth” czy „Wierzę w Mary Worth”. Niektóre zalecają także wykonanie od jednego do stu obrotów wokół własnej osi lub zdumchnięcie świecy i wołanie w zupełnych ciemnościach.

Jakie są konsekwencje wywołania okrutnej zjawy? Tu także wersje są różnorodne. Ponoć może ona wydrapać oczy, pozostawić ślady szponów na twarzy lub ciele wołającego. Można także zniknąć tajemniczo i zostać zamkniętym w lustrze na wieczność razem ze straszliwą wiedźmą, zobaczyć jej przerażający wizerunek w lustrze i oszaleć od tego lub wręcz umrzeć.

Krwawa Mary czasami występuje pod innymi nazwiskami, takimi jak Mary Worth, Mary Whales, Piekielna Mary, Krwawa Mary Worth, Mary Worthington. Są one jednak dosyć rzadko używane.

Korzenie zabawy w wywoływanie Krwawej Mary trudno wyśledzić, gdyż przez lata kolejne legendy i historie mieszały się ze sobą, wspólnie tworząc mit. Najpopularniejsza opowieść dotyczy Mary Worth, wiedźmy żyjącej ponad 100 lat temu. Została złapana i zabita za uprawianie czarnej magii. Jej los nie wyjaśnia jednak obecności dziecka w niektórych wersjach zawołania.

Czasami pojawia się lokalny mit o miejscowej kobiecie ginącej w strasznym wypadku samochodowym. Jej twarz uległa przerażającemu okaleczeniu. Przywołana pojawia się w lustrze i widać jej zmasakrowaną twarz.

Niektórzy sądzą, że Krwawa Mary to konglomerat kilku postaci historycznych i fikcyjnych. Maria I, królowa Anglii zasiadająca na tronie podczas rządów Tudorów, znana była właśnie jako Krwawa Mary. Swój przydomek zyskała ze względu na liczne okrutne egzekucje, które miały miejsce podczas jej panowania. W ciągu zaledwie pięciu lat na stosach spłonęło ponad 500 ludzi. Maria cierpiała również prawdopodobnie na puchlinę wodną, która dawała objawy podobne do ciąży. Królowa dwa razy ogłaszała, że spodziewa się dziecka, jednak były to ciąże urojone. Zmarła bezpotomnie. Stąd jednak być może wzięły się zawołania typu „Ukradłem/zabiłem twoje dziecko”.

Pojawiają się sugestie, że Mary Worth była jedną z ofiar polowania na czarownice w Salem, jednak rejestry i akta sądowe nie wspominają o takiej kobiecie.

Inną postacią historyczną, która w ciągu lat została powiązana z grą jest Elżbieta Batory. Władczyni ponoć kąpała się w krwi młodych kobiet, aby zachować własną urodę i młodość. Oczywiście jej imię jest inne, jednak w jakiś sposób ta okrutna kobieta również stała się częścią miejskiej legendy.

W jaki sposób powstała sama gra i związany z nią rytuał – nie wiadomo. Przez lata ulegała ona ewolucji, pojawiały się kolejne elementy, takie jak świece czy obroty. Młode dziewczęta od wieków próbują sobie wywróżyć kiedy i z kim wezmą ślub. Kiedy połączyć to ze strasznymi opowieściami na dobranoc i wierzeniami związanymi z lustrami, po latach powstaje znana obecnie wersja gry. Jeśli chodzi o lustra, traktowane bywają jako wrota do innych wymiarów, dlatego zakrywano je w domu, w którym ktoś umierał. Ponoć dusza czasami może zostać w lustrze uwięziona.

Wierzyć czy nie wierzyć? Każdy decyduje sam. Pytanie, czy masz dość odwagi, aby spróbować...

Czy pamiętasz swoją ulubioną bajkę? Która to była? O Kopciuszku? Królewnie Śnieżce? Jasiu i Małgosi? Śpiącej Królewnie? Kochałam każdą z nich. Czytając je, czułam się bezpieczna. Zawsze kończyły się tak samo. Dobro zwyciężało. Czytając bajki dzieciom,a potem i wnuczce,  odkryłam że zło w tych wspaniałych bajkach jest reprezentowane przez kobiety. Czas to zmienić?

Jakoś nie trafiłam na bajki gdzie zły był król, lub „ojcoch”, czyli przybrany ojciec albo wiedźmin. W wiedźminie kochała się przynajmniej połowa czytelniczek, a na starą czarownicę jakoś nie było amatorów. Macocha, czarownica, Baba Jaga, zła królowa. To one były kwintesencją zła w bajkach, poza wspomnianym smokiem, który robił niejako w zastępstwie. Mogłabym zaryzykować twierdzenie, że po bardziej wnikliwych oględzinach okazałoby się, że to nie był żaden smok, tylko smoczyca.
Oprócz faktu, że zło w moich ukochanych bajkach było uosabiane przez kobitki, jeszcze jedna rzecz te dzieła łączyła: wszystkie one napisane były przez mężczyzn. Co takiego zrobiły im kobiety (albo czego nie zrobiły), że autorzy odgrywali się na rodzie niewieścim tak okrutnie? Nie mnie dociekać. Ale widzę klarownie, że Andersen, bracia Grimm, Charles Perrault i inni podobni zrobili sobie publiczną psychoterapię.Mam tylko nadzieję, że skuteczną. Faktem jest niezaprzeczalnym, że przy okazji stworzyli niezapomniane dzieła, które czyta się z wypiekami na twarzy. Tylko dlaczego tak nędznie potraktowali stare kobiety? A uściślijmy, że starą kobietą w czasach Perrault’a stawało się tuż po 30-tce. Dlaczego w tych bajkach, stara kobieta zawsze musi być zła? Nigdy mądra. Dlaczego „wiedźma” to epitet, choć etymologicznie, wiedźma to ta, co wie. Dlaczego milion kawałów o teściowej a żadnego o teściu? Rozumiem, że bracia Grimm stworzyli taki archetyp, bo mieli na pieńku z jakąś starszą kobietą, być może nie jedną. Ale moja mama i teściowa to fajne, pełne wdzięku i poczucia humoru, kobiety. Nie pasują do wizerunku złośliwej, bezzębnej staruchy. Szczególnie, to ostatnie.Czasy się zmieniły, stan usług stomatologicznych poprawił się znacząco, dlaczego by więc nie odczarować złej czarownicy? Jak długo będziemy wychowywać następne pokolenia w przekonaniu, że kobieta sprowadza mężczyznę na złą drogę a on, samiec alfa, zawsze ratuje świat?