W krainie fantastyki....blog raczej dla dorosłych...

.Ile to razy spoglądałam w lustro ... dziecko... dziewczynka... panienka... kobietka...
No cóż teraz Kobieta, spogląda na mnie zdziwiona...
Oglądam się wstecz i widzę życie...
Które trwało chyba tylko godzinę....

Dzieci, aby zostać obdarowanymi, muszą oczywiście być grzeczne. Starym zwyczajem zanim pójdą spać, w nocy z 5-go na 6-ty stycznia powinny zostawić na stole pomarańcze, mandarynkę lub kieliszek wina dla staruszki z zakrzywionym nosem. Befana bywa złośliwa i dzieciom mówi się, że może włożyć im do skarpety, węgiel, popiół, cebulę lub nawet czosnek…

Można powiedzieć, że wiedźma na miotle jest siostrą naszego Świętego Mikołaja, który jest we Włoszech nieznany i nie pojawia się w grudniu u włoskich dzieci.

Wracając do Befany, spośród wielu legend o wędrującej wiedźmie jest też i ta, która nawiązuje do wizyty Trzech Króli, przynoszących dary dzieciątku Jezus. Legenda głosi, że zagubieni Trzej Królowie, mieli zapytać przechodzącą staruszkę o wskazanie drogi do Betlejem. Staruszka jednak odmówiła im towarzystwa i w ramach przeprosin przygotowała kosz przysmaków, który miała im podarować. Niestety Trzej Królowie, będący już w drodze, nie mogli przekazać podarku małemu Chrystusowi. Stąd też staruszka zaczęła swą wędrówkę, od domu do domu, w nadziei, że w którymś z nich spotka małego Jezusa. W każdym z odwiedzanych domów zostawiała drobny poczęstunek dla domowników. Od tego czasu odwiedza wszystkie domy na całym świecie, ofiarując słodycze w ramach przeprosin. Zagląda do każdego domu, w którym jest dziecko, na wypadek gdyby był nim Jezus.

Dawniej podczas jednego wieczoru pojawiało się nawet kilka wiedźm w okolicy. Najpierw te, które odwiedzały najmłodszych, potem te, które odwiedzały starszych domowników. Już w południe domy przygotowywane były do wizyt wiedźm. Gromadzono stare znoszone ubrania, ażeby odziać nawiedzającą staruszkę na latającej miotle.

Befana jest szczególnie popularna w centralnych Włoszech. W Rzymie organizuje się specjalnie dla niej imprezy i jarmarki świąteczno-noworoczne. Imię Befana pochodzi od słowa "epifania" (objawienie), święta z którym jest ona nieodłącznie związana. Wierzy się, że czarownica objawia się w noc przed l’epifania (6 stycznia), aby wypełnić po brzegi skarpety najmłodszych cukierkami i czekoladkami.

Wiele włoskich rodzin jednoczy się w święto epifania na Piazza Navona w celu spotkania samej wiedźmy. Dzieci biegną w jej kierunku licząc na słodycze i drobne niespodzianki, które ma przynieść im staruszka. Oczywiście są i tacy, którzy obawiają się, że czarownica przyniesie im węgiel, gdyż nie zasłużyli na nic więcej.

W Rzymie jak nakazuje tradycja, na Piazza Navona w dniu 6 stycznia Befana ląduje swoim helikopterem. Tak rozpoczyna się wielka festa i rozdawanie słodyczy. Na jarmarku można zakupić specjalne calze - skarpety na cukierki, małe wiedźmy na szczęście oraz inne drobne upominki zarezerwowane dla tego święta.

Czas składa­nia życzeń. Tik, tak, już czas pre­zentów, przy­tula­nia i świateł. Zim­no.
I co mogę na­pisać oso­bie, której poz­nałam his­to­rię życia, a codzien­ność - za­led­wie jed­ne­go dnia? Właści­wie al­bo nic, al­bo wszys­tko na­raz. Nie da się zaw­rzeć cu­du w kil­ku za­led­wie zda­niach, gdy nie is­tnieje na­wet na­mias­tka wspólne­go słow­ni­ka. Człowieka można objąć ciepłem zro­zumienia do­piero, gdy sam ot­worzy us­ta i ra­miona. Więc, gdy je­dyne co jest dostępne, to kośla­we wyob­rażenia, niepew­ne prze­widy­wania co do da­nej na­tury, jak można pa­ru słowom na­dać war­tość ni­by po­kar­mu dla głodujące­go, ni­by ko­ca - za­marzające­mu; jak spra­wić, by nie minęły wraz z zacho­dem słońca, lecz by grzały na­wet bez wchłaniania kwantów z pro­mieni?
W ta­kiej chwi­li jak ta, nie ma na­wet skąd czer­pać in­spi­rac­ji. Żaden z krótkich, ni długich listów, nie wym­knie się spod po­wiek ad­re­sata. I po­mysł, gdzie ten po­mysł, jak zacząć, o czym zacząć, do cze­go zmie­rzać... Cza­sem na­wet ta­kie bo­les­ne ukłucie da się od­czuć w ser­cu, kiedy miast ciepła od­kle­puje się ba­nały, by­le tyl­ko przer­wać niezręczność ciszy...
W ta­kiej chwi­li jak ta przep­la­tają się bez­radność z naiw­nością. To wzla­ta, to opa­da chęć próbo­wania. Ro­zumienia. W krótkim mo­men­cie składa­nia życzeń, nad­ro­bienia wszys­tkich godzin, w których nic nie zbliżyło do siebie dwu is­tot, jed­nej mil­czącej te­raz z rac­ji przyjętej ro­li słuchacza, dru­giej zaś, z drob­ne­go, sub­telnie drażniące­go wsty­du, że to - te słowa - że to jest tyl­ko ty­le...
Piszę więc w więcej niż kil­ku zda­niach. Tłumacząc troszkę siebie. Być może... i to na początek wys­tar­czy. Gdy to ja ot­worzę ra­miona.