W krainie fantastyki....blog raczej dla dorosłych...

Ułamek sekundy, krótka chwila trwająca wieki!!!
Czas trudny, Upadła Miła Zamknęła powieki
Czy będzie Żyła? Czy Zaśnie na wieki?

Dla nas zatrzymał się czas, zamarliśmy w szoku!!!
Nie było Jej wśród nas!!! Bujała w błękitnym obłoku
Płomień życia gasł, Jej światło znikało na naszym widoku.

Nie raz, lecz wiele razy Upadała, i Powstawała
O spokoju mogliśmy marzyć, Uśmiechała się i Płakała
Pokazała ze wszystko może się wydarzyć!

Błędne koło, paranoja jakiś koszmar!!!
Inaczej nazwać tego nie jestem w stanie
Przeżyliśmy razem cos, co w pamięci na wieki zostanie!!!

Wtuleni w wiatr, Zaprzyjaźnieni z deszczem
Kolor Jej zbladł, przez ciało przechodziły dreszcze
Radośni dziękujemy Bogu!!! Nie pozwolił Ci odejść jeszcze!!!

Ktoś krąży wokół łoża mego
Chce zbudzić mnie ze snu!
Jakie ma zamiary? Dlaczego?!
Aniele Stróżu mój nie pozwól mu!

Nie chcę się teraz budzić
Bo pobudka będzie jak koszmar
Ten sen mi się nie znudzi!
Jest za piękny? By jawą pozostał?

Sen piękny czyż nie może być jawą
Czy wiecznym ma być złudzeniem?
Uczucia zawsze były trudną sprawą
Czy wierzyć w przeznaczenie

Chcę stąd odejść! Chce stąd iść
Zapomnij o mnie! Zapomnij dziś!
Zapomnij że mogę w innym miejscu żyć
Ja tak naprawdę nie istnieje! Nie mów do mnie nic…

Chcę odejść, odejść jak najdalej! Zapomnij!
Stałem aż zmyły mnie jakieś fale
Niema mnie, nie było mnie wcale!
Odchodzę, a Ty Zapomnij!

Zapomnij! Choć nie da się zapomnieć
Nie było mnie tutaj! Nie było mego oddechu!
Tutaj nie było niczego! Brak nam wspomnień!
Nie było mnie tutaj! Nie było mego uśmiechu!

Zapomnij że pisałem, zapomnij, że chciałem
Zapomnij na wieki o mnie!
Zapomnij o tym że kochałem, zapomnij, że się starałem
Zapomnij! Nic tu po mnie!

Ja? Ja zapomniałem, nie pamiętam tego
Zraniony? Nie pamiętam, Zapomniałem!
Było odeszło w zapomnienie, Dlaczego?!
Zapomnij, Bądź Taką, jaką zapamiętałem

Zapomnij! Wybacz! Nie było nas
Odchodzę bez pożegnania, Ty Zapomnij!
Zapomnij, że Zapomniałaś, że Znałaś Zapomnij!
Wiedz, że zapomnienie najlepsze będzie dla Nas!

Te co tajemnicę istnienia poznały wielką
Z ognia powstały w dymie ulecą
Iskry blaski grzechotki koraliki lusterka
Tańcząc biegną przez burzę którą same wzniecą

Chichot głośny donośny straszliwy
Czarownica się bawi a ludzie lękliwi
Drżą przerażeni zaklęci w jego takt fałszywy
Czarownicy światu nie należy się dziwić

Szatana ogrody pełne są czarnych kamieni
Każdy z nich kryje czeluść piekielną
Tam przy belladonnie rozkoszą szarych cieni
Czarownice próbują co znaczy być nieśmiertelną

Nie mogę zasnąć, za oknem wiatr umiera.
Noc – czarny okręt – rozbija się na rafie,
stygnie śpiew syren – krew w żyłach człowieka,
a jęki załogi giną razem z wiatrem.

Ty wiesz. I ja wiem, że my jak ten okręt
bez map płyniemy pod nieznanym niebem.
Kto nam żagle podarł? Nikt już nie odgadnie
i tylko noc ciemna złym się śmieje echem…

Słuchaj,
jak rafy na strzępy rozdzierają fale,
jak morze z pieśnią ginie. To ta pieśń przecudna,
przy której milkną syren zawodzenia krwawe…
To tylko chwila była szczęścia, ułudna

Upycham mozolnie łzy
Gdzieś pod pościelą i poduszką
Choć może obleśna kanapa byłaby lepsza

Zielona i niemodna

Przełykam całe wszystko to
Co nocą przeobraża się w zbyt długie
Majaczące po sumieniu cienie
Wraz z pączkowymi kaloriami

Kawałek po kawałku

W łazience jeszcze niesie się echo
Po nieszczęśliwym roztrzaskanym lustrze
Każdego ranka oglądało moje martwe oczy
I bało się nawet zadrżeć

Nie będę na nie patrzeć
Nigdy więcej
Bo kiedyś naprawdę uwierzę
Że Nią jestem

Dziewczyną po drugiej stronie lustra…

Co widzisz za oknem, gdy patrzysz?
…Niewypowiedziane błagania ludzi o pomoc?
Proszą o pomoc,
o wysłuchanie!
Tacy samotni, wśród tłumów.
Tak bardzo zabiegani,
Niewidzący swej samotności.
Nieme głosy proszące o wysłuchanie…

Delikatnie w mojej dłoni cisze zamykam
I pieść zaciskam by ją uchronić…
A w około tyle smutnych, głośnych myśli
Zamykam oczy by ten spokój przyśnić
Co z każdym świtem dnia odchodzi…
I niemy mój głos, woła… w dal mój niemy krzyk roznosi…
Czy nikt nie słyszy,
Czy nikt nie widzi
Kto czuje ten chłód mnie utulający…
Przecież moje Ciało wydaje mnie z każdym ruchem…
Każde moje spojrzenie…odbija moją dusze
Jak zdradzieckie zwierciadło…zdradza mnie
Każde moje nie-słowo
tajemnice szepcze…
Moje serce płacze…
Moje serce krzyczy…

Ale gdy granice nawiedzam…gdy zbliżam się do kresu
Mą dłoń delikatnie, skrycie otwieram
I głęboki oddech biorę…
I uciekam…
Uciekam ..
Uciekam…

zawsze bywam tylko na chwilę..

Czasem na dnie serca czuje,
Moje życie znów przerasta mnie
Nie potrafię więcej unieść
Za daleko posunęłam się

Znowu uciec chcę
Gdzie nikt nie znajdzie mnie
Chociaż pierś rozdziera krzyk niemy
wołam przecież nie usłyszy nikt

Dlaczego coraz szybciej żyje
Skoro już nie cieszy to, co mam
Wciąż odwagi mi brakuje
By z codziennością stanąć twarzą w twarz

  Firanka wydęła się od podmuchu nocnegopowietrza, które wtargnęło do pokoju wraz z intruzem. Gość szybkozlustrował znany mu pokój, zatrzymując wzrok na śpiącej na łóżkudziewczynie. Wpatrywał się w nią długo, bezskutecznie próbującrozbudzić w sobie dawne uczucia. Zrezygnowany podszedł do półki zradiem, które miało w zwyczaju włączać się bez żadnej racjonalnejprzyczyny. Kiedyś żartował, że to duchy. Wtedy nie wiedziałjeszcze, że upiory naprawdę istnieją. Teraz tylko gorzko sięuśmiechnął.
   Nagle jego uwagę przyciągnął detal, którego niepamiętał. Zdjęcie wisiało na ścianie, w ramce z czarną wstążką narogu. Widniał na nim on sam, obejmujący dziewczynę, do którejpokoju właśnie się zakradł. Zadumę przerwało mu radio, którewłączyło się znienacka. Natychmiast znalazł się przy nim i ściszyłpierwsze akordy muzyki. Po chwili delikatnie zwiększył głośność iusłyszał fragmenty piosenki:

„bo nie ma we mnie nic i nic nie jestem wart
a czerwień mojej krwi to tylko jakiś żart
i zapominać chcę tak często jak się da
że nie ma we mnie nic i nic nie jestem wart” *

   Przypadkowa trafność słów poraziła go.
   Nie! To nie tak – bił się z myślami. Twierdzili, żezmieni się, gdy tylko odkryje budzące się w nim moce. Lecz na co muzdolność słyszenia ludzkich serc, skoro jego własne milczy?
   Wyłączył radio. Zamknął oczy i wsłuchał się w siebie.Wyczuł otaczającą kamienicę noc, ustępującą już zbliżającemu sięświtowi, ale wciąż na tyle silną, by dawać mu moc. W ustach znówpojawił się słodki smak krwi, która rozlała się zimnymi żyłami,omijając nieme serce. Ciszę przerwało najpierw głuche bicie sercaśpiącej. Następnie zaczęły docierać do niego inne głosy. Hałasrósł, przybierał na sile. Słyszał tętno mieszkańców kamienicy,ulicy… Rytm potężniał, wybijany jakby do taktu maszerującej wsnach armii. Coraz boleśniejsza stawała się świadomość każdegokolejnego człowieka. W końcu kakofonia stała się nie dowytrzymania. Ledwo zdusił w sobie krzyk, z całych sił odcinając sięod dźwięków. Pozostawił tylko jeden, spokojny, tak dobrze mu znanyWsłuchiwał się w kojące, bliskie mu uderzenia. Żałował uczuć, zktórymi kiedyś na nią patrzył. Teraz odczuwał zaledwie ich ślady,na które natykał się na chwilę, lecz które zaraz uciekały, wymykałysię i stawały obojętne… Wiedział, że teraz jest już za późno.Mógł opuścić ją teraz raz na zawsze i zapomnieć o niej lub wybraćśmierć i wieczne męczarnie w piekle. Zrezygnowany westchnął, po razostatni spojrzał na kobietę i odwrócił się do okna. Żegnaj, nic jużnie mogę zrobić – pomyślał.
   Już wyskakiwał, gdy nagle usłyszał słaby szmer. Gdybydziewczyna obudziła się teraz, ujrzałaby przykucniętą, ciemnąsylwetkę, zastygłą na parapecie i oblaną księżycową poświatą.Intruz skupił się na tym delikatnym odgłosie, starając się wyłowićjego źródło. Tętno dochodziło z pokoju, było ciche i delikatne,lecz szybkie zarazem. Przybysz rozejrzał się nerwowo. Spojrzał nadziewczynę. Gdy po wejściu do pokoju zbliżył się do łóżka, rytmstał się wyraźniejszy. Zrozumiał i uśmiechnął się. Wrócił i położyłrękę na brzuchu dziewczyny. Tętno jakby przyspieszyło w powitaniu.Na moment wróciły mu uczucia. Radość, nadzieja, miłość, duma, żalzalewały go fala po fali, ale zaraz zaczęły słabnąć, cofać się.Równocześnie niebo delikatnie rozjaśniło się na horyzoncie, barwiącdachy domów różową łuną. Wiedział, że już nie ma czasu, że jeślizaraz nie wyjdzie, obróci się w proch. Ostatnie okruszki uczućjakby uciekały mu przez palce. Nie chciał tak żyć. Powziął decyzję.Czekał na swoje ostatnie promienie słońca przy biciu nie jednego,lecz dwu bliskich serc.

Jak pięknie…Miłość i nienawiść, ból i radość, życie i śmierć-oniwszyscy tu są. Oto jest człowiek. Oto jest Zło!

Podobno zło rodzi się w człowieku: jego podstępne myśli, uczynki,przewinienia…Niestety dlatego nie możliwa jest szczera przyjaźń.Wszyscy wokół jak te szakale, sępy czyhają żebyś sie potknął,popełnił błąd.Wtedy rzucają się na ciebie by rozszarpać cię nastrzępy.Oni tylko czekają na jak najbardziej dogodną dla siebiechwilę aby skoczyć na ciebie i wykorzystać dla swoich potrzeb….ato wszystko pod przykrywką pytań:”Co Ci dolega? Może Ci pomóc”,”Co sie stało? Mi możesz powiedzieć…”

Miłość inienawiść
Słowa takdalekie do siebie
Takbliskie.
Kiedyśwrogie dziś przyjazne.
Czy mogąbyć jedno
Z TobąPanie tak.
Ktośzapyta „jak”
Wielkążałość uczyniono mi
Bynienawiść w serce się wlała.
I podbiłaona serce moje.
Jednak Ty,najwyższy, niezwyciężony
W miłośćtak daleką przeniosłeś ją
Bym znówpotrafiła kochać
Równieżtych, którzy
Kamieniująmnie za słowa…

Jeszcze jednen dzień w popiół rozpadłsię
Zanim poznał ciepło marzeń
Jeszcze jedna noc w ogniu zbladłych gwiazd
Pozostawia snów cmentarze

Znowu wojna gra w tej orkiestrze kłamstw
Które co dzień mam za oknem
Znowu widzę świat przez pożary słów
Które milczą po złej stronie

W ogniu żyje milość i nienawiść
Ale nowe dni stare rany wciąż zadają
Zamiast gwiazd w oczach płonie strach

Jeszcze jeden kraj runął jak dom z kart
Wystarczyło rzucić kamień
Jeszcze jeden los spala się o krok
Nie tak łatwo ból ugasić

W ogniu żyje milość i nienawiść
Ale nowe dni stare rany wciąż zadają
Zamiast gwiazd w oczach płonie strach

W ogniu zyje miłość I nienawiść
Czemu nowe dni-stare rany wciąż zadają
Czemu wciąż w oczach płonie strach

Zapalam świece gdy tam ludzie giną znów
Świadomi swoich win ,otarci już sensu słów
Które im rzucają w twarz
Kolejne dni chore dni
 

Istoty nadprzyrodzone towarzyszyły kinu grozy przez niemal całą jegohistorię. Żadna postać z galerii horrorowych ikon nie może poszczycićsię taką długowiecznością i nieustannym powracaniem na ekran. Już w1896 r., a więc zaledwie rok po „oficjalnych” narodzinach X Muzy,”Wielki Mag” kina, Georgies Mellies w „Diabelskim zamku” zaprezentowałnadnaturalne kreatury wyskakujące z magicznego kotła. Swoje „duchy”miał także filmowy ekspresjonizm m.in. – „Zmęczona śmierć”(1921) FritzaLanga, „Furman śmierci” (1921) Victora Sjöströma, czy „Vampyr”(1932)Carla Th. Dreyera ( choć wokół tytułowego wampira skupia się fabuła, topełno w nim również widmowych cieni i postaci). Duchy pojawiają się teżw słynnym cyklu ekranizacji prozy Allana E. Poego dokonanych przezRogera Cormana, by wymienić tylko „Grobowiec Ligei” (1965), a także wwielu produkcjach wytwórni Hammer. Nawet w latach 70-tych, a więc wczasach rozkwitu krwawej odmiany horroru progresywnego, któregosymbolami stały się „Noc żywych trupów”(1968) George A. Romera oraz”Teksańska masakra piłą mechaniczną”(1974) Tobe Hoopera ich niebrakowało, czego znakomitym przykładem jest „Nie oglądaj sięteraz”(1973) Nicolasa Roega. Lata 80-te z kolei dowiodły, że poetykagore może całkiem udanie koegzystować z opowieściami o duchach.”Duch”(1982) Tobe Hoopera, czy seria „Dom”(1986-92) są tegonajwymowniejszymi przykładami. Jednak prawdziwy renesans horrorów znadprzyrodzonymi istotami w rolach głównych nastąpił pod koniec lat90-tych ubiegłego wieku za sprawą japońskiej „nowej fali horroru”zapoczątkowanej klasycznym już dziś „Krągiem” (1998) Hideo Nakaty..

Prawdziwy strach nie może się więc obyć bez duchów. Ale czy siedząc wciemnej kinowej sali albo we wygodnym domowym fotelu i śledząc losyfilmowych bohaterów nękanych przez ponadnaturalne istoty zdajemy sobiesprawę, że gdy film dobiegnie końca, a my wyjdziemy z kina albowyłączymy telewizor – duchy nie odejdą. Te fikcyjne, stworzone wumysłach scenarzystów, ustąpią tylko pola duchom z realnego pozaekranowego świata…