Groza….

Istoty nadprzyrodzone towarzyszyły kinu grozy przez niemal całą jegohistorię. Żadna postać z galerii horrorowych ikon nie może poszczycićsię taką długowiecznością i nieustannym powracaniem na ekran. Już w1896 r., a więc zaledwie rok po „oficjalnych” narodzinach X Muzy,”Wielki Mag” kina, Georgies Mellies w „Diabelskim zamku” zaprezentowałnadnaturalne kreatury wyskakujące z magicznego kotła. Swoje „duchy”miał także filmowy ekspresjonizm m.in. – „Zmęczona śmierć”(1921) FritzaLanga, „Furman śmierci” (1921) Victora Sjöströma, czy „Vampyr”(1932)Carla Th. Dreyera ( choć wokół tytułowego wampira skupia się fabuła, topełno w nim również widmowych cieni i postaci). Duchy pojawiają się teżw słynnym cyklu ekranizacji prozy Allana E. Poego dokonanych przezRogera Cormana, by wymienić tylko „Grobowiec Ligei” (1965), a także wwielu produkcjach wytwórni Hammer. Nawet w latach 70-tych, a więc wczasach rozkwitu krwawej odmiany horroru progresywnego, któregosymbolami stały się „Noc żywych trupów”(1968) George A. Romera oraz”Teksańska masakra piłą mechaniczną”(1974) Tobe Hoopera ich niebrakowało, czego znakomitym przykładem jest „Nie oglądaj sięteraz”(1973) Nicolasa Roega. Lata 80-te z kolei dowiodły, że poetykagore może całkiem udanie koegzystować z opowieściami o duchach.”Duch”(1982) Tobe Hoopera, czy seria „Dom”(1986-92) są tegonajwymowniejszymi przykładami. Jednak prawdziwy renesans horrorów znadprzyrodzonymi istotami w rolach głównych nastąpił pod koniec lat90-tych ubiegłego wieku za sprawą japońskiej „nowej fali horroru”zapoczątkowanej klasycznym już dziś „Krągiem” (1998) Hideo Nakaty..

Prawdziwy strach nie może się więc obyć bez duchów. Ale czy siedząc wciemnej kinowej sali albo we wygodnym domowym fotelu i śledząc losyfilmowych bohaterów nękanych przez ponadnaturalne istoty zdajemy sobiesprawę, że gdy film dobiegnie końca, a my wyjdziemy z kina albowyłączymy telewizor – duchy nie odejdą. Te fikcyjne, stworzone wumysłach scenarzystów, ustąpią tylko pola duchom z realnego pozaekranowego świata…