W krainie fantastyki....blog raczej dla dorosłych...

Pamiętacie z dzieciństwa, jak babcia albo mama mówiły Wam: „Jak będziesz niedobry to nie pójdziesz do nieba. Trafisz do piekła, a tam wyszykują ci kocioł ze smołą, gdzie smażyć się będziesz na wieki!”?

Roztaczały przed nami wizję setek kotłów, w których każda grzeszna dusza, tkwiąc po uszy we wrzącej smole, trykana rozgrzanymi do czerwoności widami, wrzeszczy niemiłosiernie i cierpi karę za swoje niedobre uczynki. A pamiętacie może baśnie, legendy i opowiastki, w których diabeł w obłoku siarczanego dymu pojawiał się o północy, by zaoferować człowiekowi cyrograf do podpisania. Pakt, w myśl którego, w zamian za swą duszę, człowiek taki otrzymywał co chciał – dostatnie życie, piękną żonę, powodzenie w interesach, wieczną młodość, nieskończoną mądrość, czy co mu tam jeszcze do głowy przyszło. Historię o Panu Twardowskim też przecież chyba każdy zna...

A ja się tak zastanawiam... Co by było, gdyby diabli w dzisiejszych czasach praktykowali ten proceder? Oczywiście nie mieliby już szans pojawiając się w cuchnących siarką obłokach, spoceni, kudłaci, z merdającym, ostro zakończonym ogonem, koźlimi kopytami i parą buchającą z nozdrzy. Dzisiaj diabeł pojawiłby się zapewne w nienagannie skrojonym garniturze najlepszego sortu, z czarną, skórzaną aktówką w dłoni, z bladą twarzą, dyskretnym wąsikiem i malutką kozią bródką. Mówiłby cicho i powoli, dobitnie akcentując każde słowo. Z chłodną trzeźwą logiką przedstawiłby korzyści płynące z kontraktu podpisanego właśnie z nim.

Gdy próbuję to sobie odtworzyć w wyobraźni, dochodzę do wniosku, że w obecnych czasach piekło miałoby ogromny nabór dusz. Diamenty przeciw orzechom stawiam, że gdyby wysłać „łapaczy dusz”, piekielnych domokrążców, diabelskich przedstawicieli handlowych, dzień w dzień mieliby rekordowe obroty. Ludzie nie patrzyliby na to, co się z nimi w przyszłości, po ich śmierci stanie. W dobie powszechnie panującego konsumpcjonizmu zdecydowana większość bez chwili namysłu dziabnęłaby się w palec gęsim piórem (choć dzisiaj to może Parkerem ze złotą stalówką) i złożyła swój podpis na arkuszu przypieczętowującym umowę. W zamian za dobra doczesne, za którymi wszak ciągle gonią – niejeden sprzedałby duszę bez wahania. Za piękny dom, pokaźną sumę na koncie, wiecznie młody wygląd, powodzenie u płci przeciwnej... Tak wielu powiedziałoby po prostu &bdquoawaj pan ten papier”.

Dlaczego więc nie wyruszają czarci przedstawiciele na takie „łapanki”? Dlaczego nie słyszymy o ludziach, którym nagle znakomicie zaczyna się wieść zupełnie bez powodu, a pomimo upływu lat starość zdaje się ich nie tykać? Czy naprawdę piekło już takiej działalności nie prowadzi? A może...? Są dwie możliwości... Albo jednym z warunków podpisania cyrografu jest milczenie i zachowanie pozorów... albo... może... w piekle po prostu nie ma już miejsca?

Rafał Wieliczko

CZĘŚĆ I
Tekst zaczyna się dyskusją o naturze czarostwa. Zawiera ona dyskurs wyjaśniający dlaczego kobiety w mniemaniu autorów, z powodu słabszej natury i pośledniego intelektu, są z natury bardziej podatne na pokusy Szatana. Kramer i Sprenger wyjaśniają też, że niektóre rzeczy wyznane przez czarownice podczas procesów, jak np. przemiana w zwierzę, były tylko omamem wywołanym przez Diabła by je usidlić. Inne z kolei rzeczy, jak latanie, wywoływanie burz i niszczenie zbiorów miały być rzeczywiste. Autorzy rozpisują się ze szczegółami na temat lubieżnych praktyk, którym czarownice miały się oddawać z Diabłem - poruszony został nawet problem pomiotu, który czarownice miałyby rodzić Szatanowi. Wszystko pisane jest najzupełniej poważnie, jeden z ustępów przytacza nawet antyklerykalny dowcip tak jakby opisywano zdarzenie, które wydarzyło się naprawdę

Część pierwsza utrzymuje, że ponieważ Diabeł egzystuje i ma władzę by ożywiać martwe przedmioty, czarownice są gotowe pomóc, jeśli urok jest własnością Diabła i jest „wyprodukowany” za pozwoleniem Boga. Moc Diabła jest największa gdzie jest mowa o życiu intymnym człowieka, a została opisana dla tych, którzy nie są przekonani do faktu, że kobiety były bardziej nierządne niż pozostali ludzie. Niektóre kobiety odbywające stosunek z Diabłem, zablokowały swoją drogę do zostania czarownicą.
CZĘŚĆ II
w części II Malleus Maleficarum, autorzy zwracają się ku kwestiom praktyki przez rozmawianie o rzeczywistych przypadkach. W tym dziale najpierw omawiane są moce czarownic, a następnie badane strategie rekrutacyjne. Są one przeważnie stosowane czarownice w przeciwieństwie do Diabła, który robi tzw. „nabór” przez sprawianie, że coś bierze w łeb w życiu np. przyzwoitej pielęgniarki. To sprawia, że konsultuje się ona z czarownicą, albo przez zapoznanie dziewcząt z młodymi diabłami, którzy zajmują się kuszeniem. ta część również szczególnie opisuje jak czarownice rzucają zaklęcia i przygotowują wywary, które mogą zostać przyjęte źle, albo nie zostać zaliczonymi do czarów, albo pomagać tym, którzy zostali dotknięci przez nieszczęście.
CZĘŚĆ III
Ostatnia część opisuje praktyczne szczegóły wykrywania, sądzenia i eliminowania wiedźm. Rozważane są m.in. takie problemy jak: zaufanie do zeznań świadków i potrzeba eliminowania złośliwych oskarżeń. Z drugiej strony autorzy dopuszczają plotkę jako przesłankę wystarczającą do oskarżenia oraz konstatują, że żywa obrona jest świadectwem opętania podsądnej przez Diabła. Oprócz tego autorzy dostarczają wskazówek, jak chronić przeprowadzających proces przed mocami wiedźmy, deklarując m.in., że osoby reprezentujące podczas procesu stronę Boga są niewrażliwe na moce Szatana. Szczegółowo wyłożone są sposoby wymuszania zeznań - z rekomendowaną kolejnością stosowania tortur włącznie. Wskazane jest używanie rozpalonego żelaza i golenie całego ciała podsądnej w poszukiwaniu znaków Diabła.

Część III Jest także jurydyczną częścią „Młota”, który opisuje jak wnieść oskarżenie przeciwko czarownicy. Argumenty najwyraźniej są zapisane dla niewtajemniczonych sędziów pokoju wnoszących oskarżenie przeciwko czarownicom. Z Kremerem i Sprengerem możemy odbyć wycieczkę do sali rozpraw, prawie jak z przewodnikiem. Więc po zachowaniu czarownicy na rozprawie, z metody procesu i zgromadzeniu oskarżeń, do przesłuchania (wliczając w to tortury) i z zeznań świadków wydawany jest wyrok. Kobiety, które nie zapłakały podczas ich rozprawy były automatycznie uznawane za czarownice. Kontrowersyjne metody śledcze proponowane przez autorów nie zostawiały często żadnych szans na ułaskawienie kobietom oskarżonym o czary. Test mający dowieść czy kobiety są czarownicami polegał na wrzuceniu ich do stawu. Te, które tonęły uznawano za niewinne, a utrzymującym się na wodzie zarzucano, że pomagał im Szatan. Kobiety te wzywano potem do przyznania się do winy lub wymuszano je podczas tortur.
KONSEKWENCJE

Pomiędzy rokiem 1487 i 1520, zostało wydanych dwadzieścia „Młotów”, i szesnaście między 1574 do 1669r. Popularne media wykazują, że znaczna działalność wydawnicza Malleus Maleficarum w 1487 wprowadzonego na rynek w wiekach polowania na czarownice w Europie wpłynęła na zróżnicowanie poważania śmierci nagminnie ale oceny powszechniej zaaprobowane są w ok 40tys. do 100tys. ludzi, przeważnie kobiet, ponieważ płeć ta została oskarżona o czarowanie. Jednak ponieważ naukowcy zauważyli, fakt, że Młot cieszył się popularnością nie oznacza, że to dokładnie odzwierciedliło albo wpłynęło na rzeczywistą praktykę; jeden pracownik naukowy porównał to do mącenia w głowie "telewizja docu-drama" z "rzeczywistych procedur sądowych." szacuje o efekcie Młota na czarownice. Stąd powinien być ważony stosownie do jego poziomu.

A jak w takim razie uwolnić się z zaklętego kręgu przeznaczenia? Czy to w ogóle możliwe, by rzucić wyzwanie losowi i zwyciężyć w tej – jak się wydaje – beznadziejnej walce? Może się nie da i po prostu każde działanie, skierowane pozorne przeciwko tym wydarzeniom, które nas spotykają, jest jednak zgodne z tym, co zostało nam zapisane na samym początku. Może nie mamy wyboru i cień przeznaczenia nigdy nie zniknie…

To dziś.
Właśnie nadszedł dzień sądu.
Ciało Teda przeszył paroksyzm nienawiści. Nie, żeby to był pierwszy raz. Skądże. Podobne stany miewa każdego dnia, parę razy w ciągu doby. Uczucie jednocześnie niepokojące, ale i napawające siłą. Żyły i tętnice oplata kolczasty drut, skóra ledwo zatrzymuje napierający z wnętrza ogień, płuca filtrują znacznie więcej powietrza, głowa pęka od nadmiaru tlenu, nabrzmiałe mięśnie nie są w stanie długo kontrolować rosnącej w ich włóknach mocy. Stało się. Teraz jest już tyko obserwatorem, mimo zachowania pełnej świadomości nie ma wpływu na bieg wydarzeń. Mija pięć minut, chyba najdłuższe pięciu minut w jego życiu, po raz kolejny. Na granicy omdlenia pada na podłogę, cisza bezlitośnie przecina pomieszczenie, doprowadza do obłędu. Czeka na jakikolwiek odgłos, który potwierdzi jego przynależność do tej rzeczywistości. Milczące, duszne, przesycone okropnym smrodem powietrze łagodnie śpiewa jednak swoją niemą pieśń, pozbawiając ostatniej nadziei. Jeszcze chwila. Agonia ustąpi, mózg rozpocznie powolną rekonstrukcję zdarzeń.
Powoli otwiera oczy, promienie słońca atakują czarne ślepia. Źrenice odzyskują kolor i kształt. Głowę nadal wypełniają odłamki stłuczonego szkła. Podnoszenie jej nie ma sensu, ból zwiększy się kilkunastokrotnie, wobec czego, czyniąc to też z wielkim trudem, odwraca wzrok w kierunku światła.
Niewielki pokoik z jednym tylko kredensem otaczała aura śmierci. Czuł to i chłonął każdym centymetrem spalonej skóry. Pamięć podsuwa w końcu urywek transu. Człowiek, w czarnym stroju unosi się do góry. Ciało, powyginane w bardzo nienaturalny sposób ląduje w głośnym hukiem na ziemię i zamiera. Wspomnienie jest tak silne, że żołądek zwraca całą swoją, mizerną zresztą zawartość. Wszystkie elementy układanki wracają na swoje miejsce.

Ted siedzi na małym krześle, przywiązany pasami wokół nadgarstków i kostek. Dwóch potężnych mężczyzn dodatkowo trzyma go, by zapobiec ucieczce z piedestału. Naprzeciwko skazanego stoi ksiądz. Trzymając w jednej ręce kropidło, w drugiej małą, czarną książeczkę wymawia niezrozumiałe, łacińskie zaklęcia.
- Demon słabnie, czuję to – szepcze egzorcysta do mężczyzn.
- To nic nie da, fałszywe świnie! – wrzeszczy Ted – nawróćcie się, te wysiłki są bezużyteczne, Wasze dusze są zatrute, w Waszych żyłach płynie czarna maź zła, Wasze mózgi trawi rak gniewu! Duchowi hipokryci!
Więcej nie może powiedzieć, chociaż bardzo chce. Przychodzi On, obca jaźń. Wypełnia jego ciało i od tej chwili nic nie jest w porządku. Z ciężkim sercem, zamknięty gdzieś pośrodku samego siebie, bez możliwości ingerencji ogląda rzeź.
Mężczyźni pchnięci niewidzialną siłą padają w przeciwległe rogi pokoju. Kończyny kręcą się w kierunkach przeciwnych do ich anatomicznych możliwości, czemu towarzyszy trzask niszczonych stawów i kości. Ted płacze, ale nie może nic zrobić. Widzi jak ksiądz, złożony na pół jak kartka papieru podskakuje w górę, po czym łamiąc kark spada na podłogę. Dość! – krzyczy do wściekłego gościa w głowie – wystarczy!

Wraca świadomość, wraz nią ciężar popełnionego czynu. Socjopaci przynajmniej nie mają wyrzutów sumienia – kalkuluje resztkami rozpadającej się psychiki. Nagle ciszę przerywa głośne uderzenie w drzwi. Policja, znaleźli mnie, w końcu wpadli na mój ślad – ulga, której oczekiwał nie nadeszła jednak. Do środka wpadają zamaskowani mężczyźni i na dzień dobry wymierzają Tedowi kulę między oczy. Świat zawirował. To wcale nie jest szybka śmierć – myśli zawiedziony. Czuje to. Odpływa w inny wymiar, istota zaś, która go posiadła, żegna się z nim głośnym i przenikliwym śmiechem. Policjanci, trzech - bo reszta na widok pobojowiska zwróciła zjedzone niedawno pączki na linoleum – patrzy z obrzydzeniem na ofiary szaleńca. Wszystkim z ust, oczu i uszu ścieka cienka strużka czarnej, kleistej mazi…