W krainie fantastyki....blog raczej dla dorosłych...

O ranczu, które uważa się za najbardziej paranormalne miejsce.



W połowie lat dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku, farmer i jego rodzina zdecydowali się zakupić 480 akrów działki na odludziu w miejscowości Uintah, w regionie Gór Uinta w północnowschodnim Utah z zamiarem hodowania bydła. Niedługo potem rodzina zaczęła doświadczać różnych form paranormalnej działalności na terenie działki i ich domu. To prawdziwa historia Rancza Skinwalkerów. Nazwa Skinwalkerzy pochodzi od wierzenia indiańskiego plemienia Navahów w zmiennokształtne wiedźmy, pochodzące z drugiej strony.

Rodzina Shermanów spędziła prawie 2 lata na Ranczu Skinwalkerów przed tym jak stres wywołany ich doświadczeniami sprawił, że zdecydowali się wystawić posiadłość na sprzedaż. W tym czasie ich bydło było kaleczone, psy znaleziono spalone, a rodzina twierdzi, że widziała dziwne obiekty ze światłami unoszącymi się w powietrzu nad ich posiadłością.



Shermanowie byli także straszeni przez ciągłe, podobne do poltergeistów działania, które miały miejsce wewnątrz ich domu. Drzwi często trzaskały, przedmioty znikały i znów się pojawiały oraz dało się słyszeć dziwne dźwięki pochodzące spod ich posiadłości przypominające dźwięki wydawane przez ruch ciężkich maszyn. Rodzina nawet twierdziła, że napotykała wiele dziwnych stworzeń na ich ziemi przy różnych okazjach: stwory przypominające Wielką Stopę, kosmitę z filmu Predator i wilkopodobne zwierzęta zostały zrelacjonowane w najdrobniejszym szczególe.

Pan Sherman nawet wspomniał o tym, że strzelał do wielkiego wilkopodobnego stworzenia podczas gdy próbowało zaatakować jedno z cieląt już kilka dni po przeprowadzce na ranczo. Odwołując się do słów pana Shermana, kule nie zadziałały w żaden sposób i zwierzę uciekło. Dwa lata po tym zdarzeniu rodzina się poddała.



Posiadłość została sprzedana, a następnie zakupiona przez Krajowy Instytut Odkryć Naukowych (National Institute for Discovery Science) za kwotę $200,000, gdy dotarły do niego pogłoski o dziwnych i przerażających paranormalnych zjawiskach mających miejsce na ranczu. Instytut, który opłaca badania nad zjawiskami paranormalnymi, utworzył grupę naukowców i wysłał ją na teren dawnej posiadłości Shermanów, by zbadali zjawiska, które mają tam miejsce.

To, co się tam działo zostało ujawnione dopiero w 2002r. przez reportera Las Vegas Mercury Georgea Knappa. Naukowcy widzieli istoty przechodzące przez portale na terenie posiadłości i doświadczyli wielu zagadkowych zjawisk. W 2005 r. została opublikowana książka autorstwa Georgea Knappa oraz badacza Colma Kollehera Hunt for the Skinwalker: Science Confronts the Unexplained at a Remote Ranch in Utah, która w szczegółach opisała ich odkrycia na ranczu.



Dosyć niedawno jeden z uczestników radiowego talk-show z Utah, którego gospodarzem był Steven Rinehart oświadczył, że odwiedził ranczo w 2006 r. Sfotografował cały teren oraz dziwne odciski stóp na śniegu.

Dziś zostało podanych wiele wyjaśnień przez sceptyków dla tej sprawy. Niektórzy twierdzą, że jest to teren testów armii Stanów zjednoczonych i wszelkie aktywności są tego skutkiem. Mówią też, że to ludzka bujna wyobraźnia sprawiła, iż coś zwykłego stało się czymś nie z tego świata. Także masowa halucynacja rodziny Shermanów i badaczy została wymieniona jako wytłumaczenie.







http://www.przerazacze.yoyo.pl

Nietoperze od zawsze otaczała mgła tajemniczości. Może, dlatego, że to stworzenia nocne? W wielu kulturach tajemniczość ta przeradzała się w strach przed tymi zwierzętami. W kulturze europejskiej przedstawia się je najczęściej, jako jednoznacznie negatywne symbole zła, czy wręcz samego szatana.
 W malarstwie nietoperze pojawiają się stosunkowo często, a znacznie częściej spotkać można swoiste hybrydy - postaci o ludzkich kształtach z pewnymi atrybutami nietoperza jak skrzydła, rzadziej uszy. Również bajeczne potwory, hipogryfy, gryfy, smoki, diabły, wyobrażano z pyskiem, pazurami, błoniastymi skrzydłami nietoperzy.

    Ze skrzydłami nietoperzy przedstawiane były greckie boginie zemsty, erynie - trzy potworne siostry, które były personifikacją wyrzutów sumienia, niepokoiły ludzi występnych na ziemi, a po śmierci doświadczały ich okrutnymi karami.
 Nie zawsze jednak nietoperz to istota, której trzeba się bać.  W bajce Ezopa, bajkopisarza greckiego, uważanego za twórcę klasycznej bajki zwierzęcej, nietoperz reprezentuje mądrość, gdyż orientuje się po ciemku i poluje na ślepo. W niektórych średniowiecznych bestiariuszach przypisywano nietoperzom cechy dodatnie, gdyż potrafią zgodnie żyć w wielkich grupach, pomagając sobie wzajemnie w wychowywaniu potomstwa. Przeważały jednak oceny negatywne, szczególnie wyraźne w wierzeniach ludowych.

    W średniowiecznej Europie w większości nietoperz był wcieleniem wszystkiego, co mroczne czyli czarów, śmierci i nieszczęścia. Uznawany był za nocnego ptaka szatana, gdyż spotkać je można było jedynie w nocy i to podczas lotu.

    Uważano, że złe duchy i demony obcujące nocą cieleśnie z kobietami przybierają kształt nietoperza. Te niewinne zwierzęta podejrzewane były również o wysysanie krwi z ciał niemowląt.

    Zetknięcie nietoperzy z wizerunkiem szatana było nie do uniknięcia. Wygnany z niebios anioł, przeradzając się w diabła zamienia swe skrzydła w skrzydła nietoperzowe. Podobnie z resztą jak nietoperz szatan pojawia się w ciemności. W ikonografii bardzo często można dostrzec diabelskie stwory o skrzydłach nietoperza.

    W sztuce często przedstawiano diabła ze skrzydłami nietoperza, ponieważ diabeł także lękał się światła; był też nietoperz symbolem tajonej zawiści, która nie odważa się ujawnić otwarcie za dnia, W scenach ukazujących sabaty czarownic prawie nigdy nie brakowało nietoperzy. Św. Hildegarda z Bingen (1098-1179) pisała, że nietoperz (zaliczany przez nią do ptaków) "lata szczególnie w porze, w której -- gdy ludzie spoczywają -- duchy wyruszają w drogę"; podała też niezbyt miłą dla nietoperzy receptę: "Gdy ktoś choruje na żółtaczkę, winien nadziać nietoperza ostrożnie na ostrze, tak aby pozostał przy życiu, i przywiązać go plecami do swoich pleców. Zaraz potem należy go przywiązać na żołądku i trzymać aż skona", Pomysł tego zabiegu wziął się z przekonania, że zwierzę może przejąć chorobę z ciała chorego.
 W sztuce nie brakuje również skojarzeń nietoperzy z wampirami.

    Taka niekorzystna dla nietoperzy symbolika była utrwalana przez wiele wieków.


    Jako zwierząt będących symbolem zła, czarnej magii i szatana, nietoperzy nie mogło zabraknąć w obrazach przedstawiających wszelkiego rodzaju spotkania czarownic.
W kulturach innych kontynentów nietoperz cieszył się znacznie lepszą opinią. W Ameryce Środkowej niektóre plemiona Majów czciły go jako boga opiekuńczego; inne traktowały go jako zwierzę związane ze światem podziemnym.

    W Chinach i Japonii nietoperz według tradycji przynosi błogosławieństwo niebios, długowieczność i szczęście. Jest symbolem nieśmiertelności gdyż zamieszkuje jaskinie połączone ze światem zmarłych i żyje do tysiąca lat.

    onadto w Chinach nietoperz uchodzi za symbol szczęścia, przede wszystkim ze względu na jednakowe brzmienie jego nazwy (fu) ze słowem określającym szczęście. Pięć nietoperzy oznacza pięć znamion szczęścia: długowieczność, bogactwo, zdrowie, cnotliwość i spokojną śmierć.

Są czarnymi charakterami w bajkach, podania ludowe malują je jako kobiety na wskroś przesiąknięte złem, a cała ta niechęć ma swoje odzwierciedlenie w czasach, kiedy dla czarownic zarezerwowane były płonące stosy. Pomimo wielu trudności wiedźmy przetrwały jednak do czasów współczesnych. Dziś ich życie jest jednak o wiele łatwiejsze.
Kim tak właściwie są wiedźmy? Kobietami, które wiedzą, jak leczyć za pomocą ziół? A może przesiąkniętymi złem czarownicami chcącymi skrzywdzić nas wszystkich?...

Wizerunek wiedźmy wyrysowany został na podstawie paru znaczących faktów:
 1.w średniowieczu starej Europy kobiety kulturowo były nikim. nie mogły studiować, leczyć, uczyć. jedyne co im zostawało to siedzieć cicho i rozkładać nogi. nie mówię o byciu kurkami domowymi bo to było wtedy oczywiste. Wiedźmy więc były... złem. Wiedźmy w znaczeniu znachorki, szeptunki, zielarki- bo właśnie te zawody za wiedźmy były uważane. Nie można było przecież dopuścić by kobieta była mądrzejsza od mężczyzny, czy wierzy w trójcę czy nie.

 2.w kształtowaniu wizerunku wiedźmy udział brało również samo to, że miały swoje zdanie i tegoż zdania potrafiły bronić. nie słuchały się. nie były podporządkowane. dawały przykład, że kobieta może być silna i wcale nie musi być służącą. ba... ich obraz był negacją tego co mówił o kobietach kościół- a to przecież kobiety były złe, kobiety zjadły jabłko, kobiety są słabe i to kobiety są plugawe, niegodne. A tu taka leczy, uczy, pomaga ludziom, sama głoduje a innych karmi. eh...nawet nie chce za to pieniędzy. na pewno czci szatana.

3.wiedźmy miały ten problem, że w czasach, w których żyły zaczął się rozrost populacji. rosły miasta, wsie przeradzały się w grody. Tam gdzie gromadzą się setki, tysiące, naście tysięcy ludzi z lasów, pól, brudasów... gromadzą się też szczurki, pchły, glisty, kleszcze i cała reszta robactwa ergo choroby. wybuchały epidemie... a na kogo można zwalić winę jak nie na kobiety które przekonują, że to przez brak higieny i ludzkich warunków życia umierają ludzie, a nie tak jak mówił Kościół Katolicki-przez grzechy i brak datków na Watykan. Święta Inkwizycja miała pełne ręce roboty w szukaniu środków leczenia chorób.
Znikną wiedźmy-znikną klątwy, choroby i plagi.

 4.wizerunek wiedźmy, o którym mówiłam- baśniowy i bajkowy- opisuje starą babcię z kicholem, która odpowiadała na pytania, była wredna i zmurszała i zawsze chciała czegoś w zamian. no cóż... tak żyły wiedźmy. samotne, gnuśne, pomocne...mimo wszystko, ale za coś. bo niepotrzebne były pieniądze jak się do miasta nie chodziło kupować chleba.

 Nie sądzę, że zrzucanie winy za wizerunek wiedźmy na chrześcijan nie jest sporym nadużyciem. Zgodziłabym się jeśli mówimy o złej opinii społeczeństwa związanej z klątwami. to owszem-słowo wiedźma kojarzy się do dziś tylko z tym, ale niegdyś było to łączone raczej tylko ze stosem. choć odłączono czarownicę od wiedźmy to i te i tamte były palone.

Nie wiem, czy mi uwierzycie,
Są na świecie czarownice.
Co dzień jedną wciąż widuje,
Jak przeklina i czaruje...
Zamiast kota, psa prowadza,
W dłoni miotła, To Jej władza.
Wciąż uwija się przy garach,
Trzyma fason, chociaż stara...
Zamiast kuli, ekran szklany,
Tam całusek z gg dany…
Dalej e-mail, a tam fotki,
Dwa tańczące twista kotki...
Tu obrazk, mmm, gorszący?
Mały ptaszek w dłoni drżący.
Czarownica oczy mruży…
Znowu zerka, ptaszek duży...
Myśli sobie, nie do wiary,
To dopiero wielkie czary.
Jej, gorąco i ma dreszcze,
Może spojrzeć jednak jeszcze....
Czas Ją goni, więc ucieka,
I z kąpielą już nie zwleka…
Do ubrania szmatki stare,
Jakieś smutne no i szare...
W lustro zerka i się śmieje,
Dziś spotkanie z czarodziejem.
Rzuca w kąt ubrania w łatki,
I zakłada barwne gatki...
Po godzinie patrzy w lustro,
Już zrobiła z siebie bóstwo.
Spełni siebie, już bez czarów,
Po czym wróci znów do garów…

 Dawniej stare porzekadła przestrzegały przed czarownicami

To kobiety były posądzane o czary, najwięcej z nich nie miało odczynienia w ogóle z czarami ale byli oni za to niewygodni dla tych którzy posądzali i sądzili ich o czary.

WWiększość społeczeństwa uważała, że czarownice, magowie , znachorzy, potrafili, leczyć ludzi ale także im szkodzić, które rzekomo, miały powodować choroby i śmierć, wywoływać burze i plagi owadów. Od XII wieku duchowni, tacy jak św. Tomasz z Akwenu, zaprzeczali istnieniu świata magicznego poza światem natury i światem nadprzyrodzonym, a kościół ogłosił, że stosowanie magii bez jego zgody to sprawka szatana. Takie posunięcia władz Kościoła doprowadziły do zagłady tysięcy ludzi. Każdy chrześcijanin który sprzeciwił się Kościołowi był oskarżany o pakt z diabłem czyli magią. Oskarżano o herezję, o morderstwa a nawet składanie ofiar z małych dzieci. Satanizm stał się w średniowieczu ważnym elementem wyobrażenia czarownicy. Elita polityczna, pragnąc chronić zarówno Kościół jak i państwo od odpowiedzialności za niepowodzenia społeczności, znalazła kozła ofiarnego w postaci Diabła jego wyznawców. W tych czasach nienawidzono kobiety i często ta nienawiść była powodem ich zagłady, w niektórych przypadkach polityczne ambicje skłaniały ludzi do oskarżania bliźnich o czary. Oskarżano się wzajemnie, dzieci oskarżały rodziców, a mężowie chcieli pozbyć się żon oskarżając je o czary, by zawładnąć ich majątkiem. W ten sposób silne państwa mogły panować nad polowaniami na czarownice. Dopiero w XVI wieku położyło kres mordowaniu niewinnych ludzi oskarżonych przez Kościół za herezje. Gdy zabroniono polować na czarownice nastąpiła cisza i zakończyły się polowania na czarownice, gdyż czary przestały być zbrodnią .