W krainie fantastyki....blog raczej dla dorosłych...

Charles Manson do dzisiaj pierze mózgi naiwnym wyznawcom.  Siedzi w więzieniu, ale przeprowadzono z nim dziesiątki wywiadów, zrobiono ikoną zła, do której wzdychają licealiści, gdy spadnie na nich czas młodzieńczego zaćmienia. A przecież trzeba mieć nierówno pod sufitem, żeby – jak Marilyn Manson – wpisywać sobie taką postać na sztandar.

Jak to się stało, że obłąkany gitarzysta, który niemal całe dorosłe życie spędził za kratami, zdołał wyprać serca i mózgi ludzi wykształconych, sławnych, bogatych, fundując im autorską sałatkę z elementów chrześcijańskiej terminologii, satanizmu, pogańskich wierzeń, nazizmu i obsesji seksualnych? Jak to się dzieje, że pierze im mózgi do dzisiaj? Z siedzącym w więzieniu stanowym w Corcoran w Kalifornii, dziś 75-letnim guru przeprowadzono dziesiątki wywiadów, zrobiono zeń ikonę zła, do której wzdychają licealiści, gdy spadnie na nich czas młodzieńczego zaćmienia, garażowego buntu (jego postać pojawia się nawet w kultowej kreskówce „South Park&rdquo. Proszę wybaczyć, trzeba mieć naprawdę nierówno pod sufitem, żeby wpisywać sobie taką postać na sztandar.

Czy jesteś w stanie uwierzyć w to, że duch może nawiedzić kogośprzez internet? Gdyby ktoś zadał mi to pytanie przed styczniem2006, prawdopodobnie uśmiechnęłabym się głupio i odpowiedziałabym”To niemożliwe”. Co się stało, że doświadczyłam obecności duchastworzonego mocą myśli, niekoniecznie nawiedzającego komputer? Otóżśrodkiem, który miałam pod ręką, był internet. Zawsze opowiadałamsię za istnieniem zjawisk paranormalnych, mimo iż sama nigdy zżadnym zjawiskiem się nie zetknęłam. Uwielbiam wędrować pointernecie i przeglądać masę stron o tematyce paranormalnej,zagłębiając się przy tym w budzących dreszcze historiach oupiornych doświadczeniach. Ten mroźny zimowy dzień był jednak innyod pozostałych, z wyjątkiem tego, że oglądałam strony poświęconemiastom duchów i opuszczonym miejscom. Natknęłam się na stronę TheBureau of Land Management, na której umieszczone są statystykiopuszczonych domostw oraz przypomnienie, aby badacze dbali o swojebezpieczeństwo. Jest tam też dział poświęcony nieszczęsnym duszom,które nie zważały na ostrzeżenia wywieszone przy wejściach do niebezpiecznych miejsc.

Było kilka historii, które szczególnie mną wstrząsnęły, ale tą,która mnie naprawdę przeraziła, była historia człowieka, któryspadł na sam dół wysokiego na osiem pięter szybu. Gdy jakiś czaspóźniej znaleziono jego zwłoki, inspektor medyczny stwierdził, żeów człowiek najprawdopodobniej przeżył upadek, łamiąc sobie tylkonogę. Tym, co go zabiło, była zadana samemu sobie rana postrzałowagłowy. Ten mężczyzna był dobrze przygotowanym badaczem, któryspakował wcześniej mnóstwo niezbędnego do przetrwania ekwipunku, wtym także pistolet. Zaczęłam sobie wyobrażać, bardzo żywo,człowieka leżącego na dnie szybu, w kompletnej ciemności… wkompletnej agonii. Jego ból, zarówno emocjonalny, jak i fizyczny,musiał być nie do zniesienia. Gdy minęły godziny, jego niepokójjeszcze bardziej się wzmógł, on zaś stwierdził, że znajdował sięzbyt daleko, aby ktoś mógł go odnaleźć. Nie było żadnej szansy naratunek. Zaczął myśleć o swojej rodzinie i o swoim życiu. Mogłabymwyobrazić sobie człowieka zupełnie załamanego i zasmuconego, którywiedział, że był tylko jeden sposób na ukrócenie jego cierpienia.Czułam taki smutek i zastanawiałam się, co bym sama zrobiła.

Zanurzyłam się w tych uczuciach strachu i beznadziei na pewienczas, tak bardzo, że doznałam w moim ciele potwornego uczucia. Choćbyłam wstrząśnięta i poruszona tą tragiczną historią, przeszłam winne miejsce. Właśnie wtedy stojąca na biurku lampka zaczęłamigotać i brzęczeć tak, jak gdyby nastąpiły gwałtowne skokinapięcia. Doszłam do wniosku, że to żarówka była poluzowana, więcsprawdziłam ją i odkryłam, że to nie był przypadek. Wtedy żołądek uciekł mi do kolan i poczułam obecność kogoś lub czegoś w pobliżu mnie. Usiadłąm i znów wstałam, chcąc uprzedzić mojego „gościa”, że byłam świadoma tego, co się działo. Lampka znów zamigotała.Zignorowałam to. Niedługo później weszłam do łazienki i wtedy żarówka na suficie zaczęła migotać tak samo, jak lampka. W tym momencie wystraszyłam się u uciekłam stamtąd.

Przez kilka następnych dni występowały jeszcze dziwniejsze zjawiska elektryczne. Gotowałam coś na piecu, gdy nagle włączyl się stoper w piekarniku, co mnie mocno przestraszyło! Tego samego dnia światło włazience znów zaczęło wariować i tym razem już usiadłam.Zdenerwowana (i obojętna na wszystko) krzyknęłam „Czy ty mnieprześladujesz? Próbuję skorzystać z łazienki.Wtedy migotanie ustało. Mój kot też zachowywał się dziwnie, jego oczy sprawiały wrażenie podążających za czymś lub za kimś, kogo tam wtedy niebyło. Innym razem obudził się, skacząc i krzycząc, i skupiając przytym całą swoją uwagę na jednym małym mrugającym przedmiocie. Wkońcu okadziłam cały mój dom i wtedy tajemnicza działalność nagleustała. Czy to moje silne uczucia i myśli o tym człowieku zwabiłydo mnie jego ducha? Albo może jakiś inny przypadkowy byt, o którymprzeczytałam w internecie tamtego dnia? Kto wie. Mocno wierzę, żeludzki umysł jest potężniejszy, niż sobie to wyobrażamy, i że podrugiej stronie mogą się znajdować odbiorniki jego mocy.

Melyssa Glennie-Puckett, Unexplained-Mysteries.com

Zmiana przyszła niespodziewanie. Ot, świt zajrzał do sypialni. Blady, nieco rozmazany, pełen gryzącego chłodu,jak zwykle po nie przespanej nocy. Anna otworzyła okno. Uśmiechnęła się do swoich myśli. – Od dziś wszystko już będzie inne.Zanurzyła się w ciepłym deszczu prysznica. Powietrze w łazience wypełniło się zapachem frezji. Była kwiatem, który oddycha w dżdżu,drzewem, które z łagodną radością pozwala się umyć naturze, skałą,która przytula do siebie morze. – Od dziś wszystko będzie inne-Ęmyślała.Wtedy właśnie zadzwonił telefon. Nie miała ochoty rozmawiać… Ale dzwonek pobrzmiewał coraz natarczywiej, złościł się, ponaglał. Dzwoniła Ewka. – Nawet nie wiesz, co ten sukinkot wymyślił – zachrypiała zrozpaczą do słuchawki. Anna słuchała z roztargnieniem. W końcu towszystko, czego dowiedziała się od koleżanek i to, czego sama niedawno doświadczyła, było najbanalniejsze pod słońcem. Nie pierwszy raz ktoś kogoś zdradza, oszukuje, kłamie bezczelnie patrząc w oczy, wbija w poczucie winy, byleby samemu nie czuć się zbyt podle. Nie miała ochoty słuchać tej historii do końca. Sama przecież jeszcze wczoraj samotnie łykała łzy… Przerwała koleżance w połowie zdania, nie czekając nawetna wynik meczu: kto komu i jak odpowiedział.- Posłuchaj – zaśmiała się do słuchawki. – Wyobraź sobie, że założyłyśmy Stowarzyszenie Czarownic Kirke. I wyobraź jeszcze sobie, że zyskałyśmy taką moc, która pozwala nam zamieniać wrednych facetów wieprze… – Dobra! – odpowiedział jej śmiech po drugiej stronie słuchawki. – I pomyśl tylko – sama czuła jak jej sarkastyczny śmiechn abiera lekkich, dźwięcznych tonów. – Więc tylko pomyśl… Idziesz ulicą Marszałkowską, a tu wśród zwykłego tłumu ludzi – tłum wieprzy. -Dobrze, podoba mi się to! – Ewka śmiała się do łez. – I brniesz przezten tłum wieprzy… – opowiadała ubawiona Anna – i nagle widzisz przed sobą faceta w spodniach, w płaszczu, eleganckim kapeluszu. O rany,myślisz, wreszcie ktoś porządny! Przepychasz się przez ten tłumwieprzy. Chcesz dopaść tego Porządnego. Obcasów omal nie gubisz w tejzabójczej gonitwie. Wreszcie jest…! Już na odległość klepnięcia wramię. „Pan…” – zaczepiasz go. On odwraca do ciebie twarz. I odzywa się piskliwym: „Kwi… kwi…”.Obie pokładały się ze śmiechu. Aż dzień pojaśniał z radości… Od dziś wszystko będzie inaczej. Koniec z czekaniem na powroty Piotra. Koniec zzastanawianiem się nad tym, z kim znowu spędził ostatnią noc. Koniec ze słuchaniem kłamstw, w które nawet on nie próbował uwierzyć.

Anna miała w mieście kilka spraw do załatwienia, ale przedtem postanowiła iść do fryzjera. Weszła do pierwszego lepszego zakładu,który spotkała po drodze. W środku lustra świeciły pustkami. Młoda fryzjerka ze znudzoną miną popijała zimną kawę, tapirując nad czołem tlenione piórka. Anna nie miała ochoty oddać swojej głowy w jej ręce,ale tylko machnęła ręką. Raz kozie śmierć! Siadła na fotelu i rzuciła krótko: – Ścinamy na zapałkę, farbujemy na czarno. – Na czarno? – guma do żucia znieruchomiała w ustach blond fryzjerki.- Pozwól, że ja zajmę się panią… – Anna najpierw usłyszała aksamitny głos, a potem zobaczyła w lustrze za sobą brunetkę. Nie była to jakaś młoda gęś, tylko dojrzała kobieta, świadoma swojej nietuzinkowej urody.Anna chyba zasnęła. Od dziecka lubiła, gdy ktoś dotykał jej włosów. A może nie zasnęła, tylko straciła poczucie czasu? Nawet nie pamięta, co brunetka do niej mówiła, brzęcząc nożyczkami. Pogrążyła się w myślach.Aż trudno uwierzyć, że taki głupi żart może wywołać takie myśli. Co bysię stało, gdybym faktycznie miała moc czarownicy…? Już po wszystkimw lustrze nie było łagodnej złotowłosej Anny. Odbijała się w nim nieco agresywna, czarnowłosa, intrygująca czarownica. – Od dziś wszystko już będzie inne…Nawet nie zauważyła, gdzie się podziała blond-pierzasta dziewczyna.Brunetka uśmiechała się tajemniczo. – Może wypełni pani kartę naszego klienta? Podsunęła jej brulion stylizowany na starodruk. Anna bez namysłu podpisała.

Spojrzała na lustro. Najpierw usłyszała cichutki chrzęst, potem głuchy jęk. Tafla rozpadła się na tysiące srebrnych okruchów. – Jadźka! -krzyknęła brunetka w stronę zaplecza. – Trzeba wezwać szklarza. Lustrosię posypało. Chyba je ostatnio śrubami za mocno przykręcił, czy co…Anna z uśmiechem pomyślała, że pierzasta blondyna powinna fruwać jak gołębica. Kiedy zdejmowała z wieszaka swój płaszcz, usłyszała jeszcze jak brunetka z niecierpliwością nawołuje: – Jadźka, czy nie słyszysz,kiedy ciebie wołam?! Pierzasta chyba nie słyszała, bo nie odezwała się.A może gdzieś wyszła na chwilę… Na chodniku, niedaleko zakładu gołąb szukał okruchów w szparach między płytami. – Oj, Jadźka, na co tobieprzyszło! – parsknęła śmiechem Anna.Spojrzała na zegarek. Miała jeszcze sporo czasu do pierwszego umówionego spotkania. Postanowiła wrócić na chwilę do domu, by sięprzebrać. Zewsząd czuła kłucie drobinek przystrzyżonych włosów.W drzwiach kamienicy spotkała żonę dozorcy. Zdziwiła się, że tastarsza, schorowana kobieta zamiata podwórze. – Oj, pani Heleno -uśmiechnęła się do kobiety – trzeba męża zagonić do roboty. To w końcu on jest tu dozorcą! – Ej, moja pani – odparła zmizerowana kobieta – jamuszę to zrobić, bo mój stary całkiem już zaniemógł. Leży w betach iruszać się nie może. Tak spuchł koło pyska, taka mu się morduchna zrobiła grubiutka, że przez chwilę pomyślałam nawet, czy on aby nie jest chory na świnkę? Może on tak od tego picia opuchł, a może to jakiś wirus…Dzień minął szybko. Dwie rozmowy z kontrahentami trzeba było przełożyć na inny termin, bo jak zapewniały ich asystentki, szczebiocząc przez telefon – pan X i pan Y poszli na zwolnienie lekarskie.Kiedy wróciła do domu, odsłuchała sekretarkę. Ewa nagrała siędwukrotnie. Raz ze śmiechem przyznała, że ten pomysł ze stowarzyszeniem czarownic, to niezła rzecz. Że jej prababcię nazywano we wsi czarownicą, więc może coś z tych zdolności przetrwało w genach… Kiedyzadzwoniła po raz drugi, w jej głosie było słychać niepokój. – Nie wiemAnka, co się stało! Rafał wyszedł po gazetę i przepadł! Kiosk jest podrugiej stronie ulicy, więc stary nawet swetra ze sobą nie wziął.Dokumentów żadnych nie zabrał. Nie ma go już od ośmiu godzin!Dzwoniła też brunetka z salonu fryzjerskiego. Przepraszała, że pozwala sobie zakłócić spokój klientki, ale chciałby zapytać czy zwróciła mu uwagę, jak jej uczennica Jadwiga wychodziła z zakładu, bo przepadła,jak kamień w wodę. Powiedziała też, że dzisiaj był taki dziwny dzień,chyba ludzi wymiotło. – Wie pani, takich cudów jeszcze nie przeżyłam -gruchała do słuchawki. – Dzwonię do szklarza, a pani, która tam sprząta powiedziała, że on w ogóle nie pojawił się dzisiaj w pracy. Nikt nie wie dlaczego…Piotr też się nie pojawił. A przecież miał taki zwyczaj, że przyjeżdżałdo domu choćby tylko po to, by zmienić koszulę. Nie zostawił też żadnej wiadomości. Anna nawet nie miała zamiaru przejmować się akurat tym przypadkiem. Tak sobie postanowiła. W końcu to dorosły facet – ma świadomość i wolny wybór. Chce sobie szkodzić – jego sprawa. Chcedo znać straty? Sam sobie na nią pracuje…

Następnego dnia… Dźwięk telefonu znowu wyrwał ją spod prysznica. Ewka nie panowała nad emocjami: – Słuchałaś dzisiaj radia, czarownico? Czy tywiesz, co się od wczoraj na świecie dzieje? Ha, ha! Na Marszałkowskiejtłum wieprzy. Jak myślisz, czy można jednego świniaka odróżnić od drugiego? Ja idę szukać swojego. Lepiej mieć własnego wieprza niż całkiem nic… A ty wybierasz się na wieprzołowy?Nie miała zamiaru. To jakaś totalna bzdura, pomyślała. Włączyła radio,ale tam tylko nadawali muzykę. Podeszła do lustra. Jej twarz wyraźnie puchła, zwłaszcza na wysokości policzków…
autor-Maria Zabłocka

Był rok 1510. Na niebie panował księżyc w pełni. Do domu pewne jwieśniaczki zapukali żołnierze biskupa Srebrnego Rogu. Starsza kobieta otworzyła niczego nie podejrzewając. Żołnierze porwali ją izabrali do pałacu biskupa. Na drugi dzień spalono ją na stosie zazadawanie się z siłami mroku i czary. Właśnie dnia 20 sierpnia 1510roku miało miejsce pierwsze spalenie na stosie w naszym mieście. Od tamtego dnia aż do roku 1771 płonęły stosy z czarownicami w Srebrnym Rogu.

Największym myśliwym na czarownice był ówczesny biskup SrebrnegoRogu, Zygfryd Edelski. Z jego rąk spłonęło żywcem lub zmarło natorturach blisko 1 tys. niewinnych kobiet, i w tym równieżmężczyzn. Biskup był zapalonym tępicielem wyznawców szatana, jak również przykładem katolika. Często pościł, dużo się modlił, a nawet biczował. Był fanatykiem religijnym i obrońcą wiary. Pisał wiele poradników np.: Jak złapać czarownicę, Jak być przykładnym katolikiem i wiele innych tego typu. Ale nie jego historię chcę tutaj przytoczyć. Pragnę Wam opowiedzieć historię pewnej czarownicy. A był to tak:

Stało się to w roku 1530. Chłop z pobliskiej wsi przyprowadził złapaną na czarach kobietę, biskup zapłacił mu za ten chwalebny czyn i rozkazał by ją zaprowadzono do sali tortur. Sam rozsiadł sięwygodnie na fotelu i wydawał rozkazy. Biedną kobietę przykuto dokrzesał, a biskup kazał ją przypalać rozgrzanym żelazem. Pytał się jej czy przyznaje się do uprawiania magii, po trzeciej serii pytania i przypalania kobieta przyznała się. Kat kazał wtrącić jądo loch. Następnego dnia kobieta znikła. Biskup wpadł wewściekłość. Z jego pamiętnika czytamy:. Biskupwyznaczył nagrodę (1000 slawek co daje ok. 420 libertów), a sam obłożył kobietę ekskomuniką.

Zygfryd nie musiał długo czekać, czarownica przyszła do niego sama.Dlaczego? Tego nie wiemy. Oczywiście nie wypłacił jej należnej nagrody.

Na torturach przyznała się, że jest czarownicą i zna samego diabła.Biskup rozkazał jeszcze tego samego dnia usypać stos.

Dnia 11 września 1530 roku w Srebrnym Rogu odbyła się egzekucjaczarownicy (nikt nie wie jak się nazywała). Na plac przed pałacembiskupa wyprowadzono wiedźmę. Sam Zygfryd siedział z dumą patrzącna swoje krwawe dzieło. Kobieta szła pokaleczona i posiniaczona zgłową w górze, prowadzona przez kata. Wprowadzono ją na stos iprzywiązano do pala. Kat podszedł z pochodnią i zapalił drewno.Ogień począł pożerać najpierw drzewo zbliżając się do kobiety.Ludzie zgromadzeni na placu patrzeli z podnieceniem. Płomieniezaczęły trawić suknię kobiety, potem szły coraz wyżej i wyżej, ażdosięgły twarzy. Nagle kobieta zza płomieni krzyknęła: Przeklinamcię biskupie ze Srebrnego Rogu, przeklinam! Umrzesz tego dnia iodpokutujesz za śmierć niewinnych! Przeklinam cię!. Wszystkimzamarły serca, nawet biskup przeląkł się słów kobiety. Słów którebrzmiały tak strasznie i donośnie, jak by z samego wnętrzzaświatów. Na drugi dzień, rzeczywiście, znaleziono zimne zwłokibiskupa Zygfryda Edelskiego w łóżku.

Tak było na prawdę. Ta niewyjaśniona śmierć biskupa nasuwa wielepytań. Czy kobieta rzeczywiście była wiedźmą? Czy magia istnieje?Jak się nazywała? Tak czy owak, po śmierci biskupa znaczniezaprzestano polowania na czarownice. Ostatni stos zapłonął w 1771roku.

Wędrówka dusz, czyli reinkarnacja –mało który temat budzi takie emocje. 7 miliardów ludzi na Ziemidzieli się mniej więcej równo – połowa ludzi wierzy w reinkarnację,druga połowa potępia ją w czambuł. Tylko jedna grupa może mieć rację… pytanie która?

Wiara w to, że ludzie umierają i odradzają się w nowych ciałach,czasami bez przerwy przez tysiąclecia, występuje w wielu religiach.Hindusi, buddyści, animiści i wiele innych grup wyznaniowych,akceptują tą doktrynę w takiej czy innej postaci, podobnie zresztą jak starożytni, między innymi Celtowie. Istnieją dowody, że reinkarnacja była niegdyś ważnym elementem judaizmu, i była akceptowana przez wczesnochrześcijańskie sekty.

Obecnie reinkarnacja często jest uznawana za element okultyzmu.Także wielu ludzi należących do grup wyznaniowych aktywnie wypierających się reinkarnacji – jak np Kościół rzymskokatolicki i większość Kościoła protestanckiego – prywatnie wierzy wreinkarnację. Bardzo wygodnym jest twierdzenie, że nie odchodzimypo śmierci w „nicość” lub nie stajemy przed okrutnym niekiedy sądem typu „wygrasz lub przegrasz”, w którym nie uznają apelacji.

Jakie są jednak aktualne dowody na istnienie reinkarnacji?Pomijając to, że wierzyło w nią wielu naszych przodków, cozasługuje na respekt, mamy niewyjaśnione wspomnienia, uczucia,nawyki, pozornie niemożliwe zbieżności, dziwne sny, a nawet zagadkowe fakty historyczne, które utwierdzają nas w tym, że”kiedyś tu już byliśmy”.

Mamy deja vú, czyli uczucie, że „kiedyś już tu byliśmy”. A od ponad150 lat mamy hipnozę. Dziś wielu hipnoterapeutów „regresuje” ludzi do „poprzednich wcieleń”. Nie tylko dla zabawy – hipnoza regresywna przynosi niewątpliwie pomocne efekty w przypadku fobii i innych problemów, jakie mają ludzie żyjący obecnie – problemów, które według nich powstały w ich poprzednich wcieleniach.

Oczywiście, w przyrodzie wszystko umiera i rodzi się na nowo.