W krainie fantastyki....blog raczej dla dorosłych...

: Wampiry, dzieci ciemności
Nienasycone, wciąż łaknące krwi
Pełne, agresji i pełne złości
Dla nich zamknięte są każde drzwi

Martwe dusze i opętane ciała
Co nie znajdują wyzwolenia
Na których klątwa będzie trwała
Dając im czarny sens istnienia                    

Na zawsze przeklęte i potępione
Rzucone między śmiercią a piekłem
W mroku nocy, żądzą przepełnione
Szukające ofiar, straszne i zaciekłe

Wampiry. Czasem mają pragnienie
Ostatnie życzenie w męce pozbawionej końca
Chcą być znów ludźmi, znaleźć ukojenie
Raz na zawsze odejść, byle w świetle słońca

Są wiecznie blade i zimne, wrażliwe na światło słoneczne (w niektórych podaniach może je ono zabić). W demonicznym  wcieleniu wrażliwe na srebro, czosnek, wodę święconą, krzyż, można je odstraszyć wbijając nóż w jego cień. Mogą wchodzić w stosunki z ludźmi, ale nie sprawia im to seksualnej przyjemności. Zamiast kości mają chrząstki.
Wampiryzm łączy się z wyobrażeniem o śmierci, a raczej „niedobrej śmierci” (gwałtowne zabójstwo, samobójstwo, utonięcie).  W Serbii i Chorwacji „nie ochrzczeni” to duchy dzieci, które prześladują żywych pod postacią ptaków. W Bułgarii zaś, według motywu rozpowszechnionego we wszystkich krajach słowiańskich, wampiry powstają ze zwłok osób niepogrzebanych lub niespalonych , które nie otrzymały ostatnich sakramentów lub nie zostały pobłogosławione krzyżem, mają jedno nozdrze itd. Ich dzieci zaś mogą je widzieć i niszczyć.  Mit wampira związany jest także z pierwotnym wierzeniem, wedle którego zmarli mieliby wracać na ziemię, czy też raczej wieść życie w grobach. Wiara w wampiryzm rozprzestrzeniła się najprawdopodobniej przez chrześcijaństwo, gdy zarzucono palenia ciał. Opowieści o nich snuły mamki słowiańskie, które opiekowały się dziećmi w zachodniej Europie.
Jednym z najbardziej znanych przypadków podejrzenia o wampiryzm była sprawa dziewiętnastoletniej Mercy Brown, która zmarła w 1892 w Exeter na Rhode Island. Jej ojciec myśląc, że jest wampirem, wspierany przez lekarza rodzinnego, otworzył po dwóch miesiącach od jej śmierci grób, wyciął jej serce, a ciało spalił na popiół. W niektórych małych miasteczkach wiara w wampiry jest wciąż obecna. Jednym z przykładów może być przypadek z lutego 2004 w Rumunii, kiedy krewni niejakiego Toma Petre obawiali się, że stał się wampirem. Wykopali więc jego zwłoki, wyrwali serce i spalili je.
Wampiry nie są wrażliwe na symbole religijne, a światło słoneczne tylko je drażni. Nie można ich odróżnić od zwykłych śmiertelników, bo kły wyrastają im podczas ataku. Kiedyś byli ludźmi. Potrzebują świeżej krwi, aby przeżyć, ale zamiast ludzkiej mogą pić zwierzęcą. Zakładają 8-10 osobowe gniazda, ale na polowanie idą w mniejszej grupie. Złapaną ofiarę zabierają do kryjówki, gdzie wykrwawia się przez kilka dni lub tygodni. Krew zmarłych jest dla nich silną trucizną, ale zabić można je tylko odcinając im głowę.

Ofiarami klątw mogą być nie tylko członkowie prymitywnych społeczności czy ludzie przeklęci przez czarowników. Pacjent, który nie wierzy w magię, może posłusznie umrzeć w terminie wyznaczonym przez lekarza. Słowa: "ma pan przed sobą trzy miesiące życia" traktuje jak wyrok śmierci. W pewnym sensie lekarz wypowiada klątwę, której chory się poddaje. Przestaje walczyć z chorobą, bo uważa, że nie ma już dla niego ratunku. Ludzka psychika ma niewyobrażalną moc. Czarne myśli oraz brak nadziei mogą pogorszyć stan zdrowia, a jednocześnie trudno zliczyć przypadki cudownych uzdrowień. Lekarze bezradnie rozkładają ręce, a tu pacjent pokonuje chorobę samą tylko wiarą w wyleczenie.
Jeśli myśl ma taką moc, to nie można lekceważyć złych życzeń. Skoncentrowana, pełna nienawiści energia psychiczna może być potężnym i groźnym orężem. Wówczas przestaje być istotny fakt, czy ofiara klątwy wierzy w nią czy nie. Przykładem mogą być złe życzenia rzucane przez adeptów czarnej magii.
Najsłynniejszym brytyjskim czarownikiem był Aleister Crowley zwany Wielką Bestią. Chwalił się, że już jako 14-latek zaprzedał duszę diabłu. Większość wyczynów, o których opowiadał, czy które mu przypisywano, brzmi niewiarygodnie, ale nie można zaprzeczyć, że miał niebezpieczną moc i używał jej. Jedną z jego ofiar był młody lekarz William Brown Thompson. Uzależniony od morfiny Crowley chciał zmusić go do wypisania recepty na narkotyk. Thompson nie zgodził się, czym doprowadził Wielką Bestię do furii. Usłyszał wówczas słowa: "Gdy będę umierał, zabiorę cię ze sobą". Crowley powędrował do piekła 1 grudnia 1947 r. i tego samego dnia młody lekarz
zginął w wypadku

Wiele lat temu powstała w Hollywood czarna lista przeklętych filmów. Pierwsze miejsce zajmuje na niej "Egzorcysta" z 1973 r Williama Friedkina. "Jeśli ktoś nie wierzy w diabelskie moce, nasze nieszczęścia muszą go przekonać! Ciążyło nad nami fatum - to niemożliwe, aby wszystko, co się wydarzyło, było dziełem przypadku" - twierdził Friedkin. Ekipę filmowców od początku dręczyły rozmaite plagi. Ich pierwszą "ofiarą" padł Jack MacGovern. Tydzień po tym, jak sfilmowano scenę jego śmierci, ciężko zachorował. Na planie pojawił się więc Max von Sydow, który w parę godzin później otrzymał telegram z zawiadomieniem o śmierci brata. W czasie kręcenia filmu zmarł również dziadek Lindy Blair. Pięcioletnia córka Jasona Millera wyszła z wypadku drogowego ze złamaną podstawą czaszki. Przez wiele tygodni lekarze walczyli o jej życie - na szczęście udało się ją uratować. Sekretarka reżysera spędziła wiele czasu w szpitalu, zapadła bowiem na jakąś tajemniczą chorobę. Asystenta reżysera trzeba było odziać w kaftan bezpieczeństwa i zawieźć do szpitala psychiatrycznego. W rodzinach filmowców miały też miejsce dwie próby samobójcze.

"Sądzę, że również nade mną zawisło przekleństwo Bonanzy" - powiedział reporterom nieuleczalnie chory Michael Landon. Odtwórca roli Małego Joe w serialu o rodzinie Cartwrightów zmarł na raka trzustki i wątroby. 13 maja 1972 r. gruby Hoss Cartwright, czyli Dan Blocker, po 13 latach występowania w serialu poszedł na operację woreczka żółciowego. Zmarł, zostawiając żonę, czwórkę dzieci i masę długów. Chińczyk Victor Sen Young, domowy kucharz Cartwrightów, w lipcu 1972 roku wybrał się w podróż. Samolot został uprowadzony przez arabskich porywaczy, a podczas strzelaniny na pokładzie aktor został poważnie ranny. Wieloletnia kuracja pochłonęła wszystkie jego oszczędności. Wrócił do zdrowia, ale nikt nie chciał go już zaangażować do filmu. Zarabiał więc na życie jako sklepikarz i kucharz. Schorowany i pozbawiony środków do życia popełnił samobójstwo.
Śmierć Lorne'a Greena, serialowego taty, była dla wszystkich zaskoczeniem. Podobnie jak Dan Blocker, został przewieziony do szpitala na rutynową operację wrzodu żołądka. Operacja się udała, ale 11 września 1987 roku pacjent zmarł. Ostatnią osobą, z którą rozmawiał przed śmiercią, był Michael Landon. Zastanawiali się nad fatum ciążącym na filmowej rodzinie Cartwrightów. Jedyną nadal żyjącą postacią z "Bonanzy" jest Pernell Roberts, czyli Adam. On najwcześniej pożegnał się z serialem, ale żyje w skrajnej nędzy.

Opisując klątwy, nie można zapominać o pechowych przedmiotach, np. fatalnych brylantach, które uśmiercały kolejnych właścicieli, czy niezwykłych meblach odziedziczonych po przodkach, które ściągały na nowych właścicieli wszelkie nieszczęścia. Pechowa okazała się nawet limuzyna, w której zastrzelono księcia Ferdynanda. Kolejni właściciele samochodu ginęli w dziwnych, niewytłumaczalnych wypadkach. Przeklęty był również srebrny porsche, w którym zginął James Dean. Nawet gdy rozebrano go na części, działał jak śmiercionośne narzędzie.
Równie groźne bywają pewne miejsca: pradawne cmentarze, ruiny świątyń czy miejsca kultu. Kto zabierze stamtąd pamiątkę, ściąga na siebie klątwę bogów. Wielu turystów odwiedzających czynny wulkan Mauna Loa na Hawajach zabiera stamtąd kamyki. Dyrektor Parku Wulkanicznego twierdzi, że każdego dnia otrzymuje setki paczek z tymi fatalnymi pamiątkami i opisem nieszczęść, jakie przydarzyły się ich nadawcom. Gdy kamyki wrócą do wulkanu, bogini Pele przestaje się mścić.
We francuskiej miejscowości Carnah nad Zatoką Biskajską stoi ogromna budowla megalityczna, zbudowana z około 3 tys. głazów. Kto zabierze ze sobą odłamek skały albo gałązkę krzewu, naraża się na duże kłopoty. Bezsenność, koszmarne sny albo napady lęku ustępują dopiero wówczas, gdy pamiątka wróci na swoje miejsce. I jak tu nie wierzyć w klątwy?

Słowo Befana pochodzi z języka greckiego od słowa Epifania (co znaczy odsłaniać się). Święto Epifanii u was zwane jako Święto Trzech Króli, upamiętnia pokłon trzech Mędrców ze Wschodu (we Włoszech nazywani Magami) małemu Dzieciątku Jezusowi.

 

Następnego dnia kobieta bardzo żałowała swojej decyzji i próbowała do nich dołączyć, ale królowie byli już za daleko, a Gwiazda Betlejemska przestała świecić. Staruszka nigdy nie zobaczyła Dzieciątka Jezus i dlatego każdego roku w nocy z 5 na 6 stycznia roznosi dzieciom prezenty, których nie dała Jezusowi, czy jak głosi inna wersja, Befana wędruje z domu do domu w nadziei, że w którymś z nich spotka małego Jezusa.

Można powiedzieć, że wiedźma na miotle jest siostrą waszego Świętego Mikołaja, który jest we Włoszech nieznany i nie pojawia się w grudniu u włoskich dzieci.

W dniu 6 stycznia we Włoszech odbywa się mnóstwo imprez ku czci Befany, poświęconych głownie dzieciom, ale nie tylko. W Rzymie jak nakazuje tradycja, na Piazza Navona w dniu 6 stycznia Befana ląduje swoim helikopterem. Tak rozpoczyna się wielka festa i rozdawanie słodyczy. Na jarmarku można zakupić specjalne calze - skarpety na cukierki, małe wiedźmy na szczęście oraz inne drobne upominki zarezerwowane dla tego święta. 

 

Pewnego dnia dziewczyna dostrzegła, że w jej życiu nie dzieje się nic, co dawałoby jej poczucie prawdziwego spełnienia. Pomaga wielu ludziom, ale nie umie dbać o siebie. Dlatego postanowiła wyruszyć w podróż, w poszukiwaniu siebie i swego spełnienia. Ludzie z jej otoczenia dziwili się temu pragnieniu i nie rozumieli tego, czemu nie cieszy jej już zwyczajne życie w miasteczku. Przecież masz tu wszystko mówili: mieszkanie, dziecko, pracę - czego właściwie chcesz szukać i gdzie chcesz iść? Ale dziewczyna nie poddawała się, bowiem pragnienie, jakie urosło w jej sercu było coraz większe i coraz wyraźniejsze. Wiedziała już, że nie może tak tkwić w swej rzeczywistości, bo to nie życie, to tylko sen o życiu. Dlatego wyruszyła na spotkanie z nieznanym. Choć dokładnie nie wiedziała, jaka podroż ja czeka , ile trwać i dokąd ją zaprowadzi? Spakowała, swoje najpotrzebniejsze rzeczy, pożegnała się z ukochaną córką, swym mężczyzną i wyszła.

Po wielu dniach podróży dotarła do tajemniczego miejsca otoczonego murem zbudowanym z kamieni. A ponieważ zawsze lubiła kamienie dotknęła kamieni w tym murze. Czuła, że w każdym z nich tętni życie i każdy z tych kamieni próbuje jej coś powiedzieć. Przykładała, więc do nich swoje dłonie, aby poczuć w nich życie. Przysuwała uszy do muru wsłuchując się ich pieśni. A kamienie śpiewały jej kolejno: jestem smutkiem odezwał się pierwszy kamień, a ja odrzuceniem - zanucił drugi. Dotknij mnie, dotknij zawołał trzeci, ja jestem niezrozumieniem. Mnie zaś możesz nazwać kamieniem niezgody - zajęczał czwarty. Potem odezwał się kolejny łkający - ja jestem bólem ogromnym, przenikliwym bólem, no i jestem twardy. Stworzyło mnie bardzo wiele łez. Nagle zasyczał ostatni mówiąc: A ja jestem kamieniem złości, stworzonym z jadu, który potrafi wypalić trzewia.

Dziewczyna chodziła tak między kamieniami głaszcząc je i nasłuchując ich słów, a jej serce jednoczyło się z emocjami, jakie zawarte były w każdym z nich. I pojawiła się w niej myśl, że każdego z tych uczuć doświadczała już życiu. A czasami takimi kamieniami rzucali w nią ludzie. Po wielu godzinach rozmów z kamieniami zauważyła wielką drewnianą furtkę w murze. Furtka zaopatrzona była w wielką zardzewiałą kołatkę. Wtedy dziewczyna poczuła, że czas złych doświadczeń skończył się. Zastukała, więc do bramy, ale nikt jej nie odpowiadał. Zastukała ponownie, ale w odpowiedzi usłyszała ciszę. Po trzecim stuknięciu furtka sama się uchyliła i weszła do środka. Jej oczom pokazał się piękny obraz - cudowne kwiaty i drzewa uginające się pod ciężarem dojrzewających owoców. Dziewczyna przemierzała ogród, a gdy zmęczyła się usadowiła się pod wyjątkowo piękną jabłonią i zasnęła.

Czarownica nakarmiła dziewczynę i dała jej owoc życia na długą podróż. Owoc ten choć był mały kiedy go nadgryzła zaraz na nowo odrastał. A ona wróciła do domu mając swą wiecznie odradzającą się moc. Narodziwszy się ponownie tym razem już jako kobieta. Odtąd jej życie przestało ją napawać smutkiem i zaczęło przynosić jej coraz więcej radości. Nauczyła się przecież korzystać ze swej mocy. A świat przyjął ją z otwartymi ramionami.