W krainie fantastyki....blog raczej dla dorosłych...

Izabela otworzyła oczy i spojrzała na zegar. Dochodziło południe. Wstała z łóżka, zrzuciła nocną koszulę i naga, udała się przed lustro. Widok w zwierciadle zmroził jej krew w żyłach. Każdego dnia było coraz gorzej. Wyobrażenie tego, co ujrzy za tydzień, miesiąc, rok, wywołało dreszcze na całym ciele. Przed oczami przeleciały obrazy, jak z najgorszych koszmarów. Walcząc z obrzydzeniem, postanowiła po raz kolejny, zmierzyć się z lustrem. Od głowy do stóp, dokładnie obejrzała swoje ciało.
Długie, kręcone, kruczoczarne włosy przypominały obślizgłe węże, które spływając po szyi i ramionach, próbowały uwolnić się z więzów cebulek, trzymających je na skórze czaszki. Z nalanej twarzy spoglądały na dziewczynę małe świńskie, czerwone oczka. Dwa zarumienione policzki przylegały do bezkształtnych warg. Izabela otworzyła usta, wystawiła żółty język i zbliżyła twarz do lustra. Widok stada wijących się larw, czerw i pędraków wychodzących z gardła, spowodował nagły odruch wymiotny, który z trudem udało się opanować.
Potrójny podbródek i masywny tułów były jak przekleństwo, zakrywając miejsce, gdzie powinna znajdować się giętka, łabędzia szyja.
Jak wiele Izabela dałaby, aby dwa obleśne, zwisające worki, zamieniły się w okrągłe i jędrne piersi. Na fałdzie, sterczącej wokół pasa, stworzyły się zrogowacenia, z licznymi krwawiącymi bruzdami. Z ogromnych przedramion wystawały stosunkowo niewielkie dłonie. Dziewczyna podniosła rękę na wysokość twarzy i spojrzała w zwierciadło. Palce zamieniły się w wijące, ocierając o siebie w szaleńczym tańcu glisty. Izabela zawiesiła wzrok na miejscu, w którym powinno znajdować się łono. Zamiast czarnych włosków ujrzała skórę, zwisającą z brzucha, łączącą się z grubymi udami. Krzywe i pulchne nogi z trudem utrzymywały ciężar ciała.
Nagle na łydce pojawiła się ciemna plama, która z ogromną prędkością zaczęła pochłaniać zdrową tkankę. Gnijąca, czarna skóra objęła całą nogę, przechodząc w górne partie ciała. Pojawiły się rany z obślizgłą brunatną breją.
Izabela poczuła jak zawartość żołądka podchodzi jej do gardła. Rzuciła się w kierunku łazienki, sąsiadującej z pokojem. Nachyliła się nad ubikacją i zwymiotowała. Jeszcze kilka miesięcy temu musiałaby żołądkowi pomagać, aby zwrócił zawartość. Dziś, było dużo łatwiej wywołać torsje. Wystarczyła kilkuminutowa sesja przed lustrem.
Miłosny akt z klozetem dobiegał końca, kiedy rozległo się stukanie do drzwi pokoju. Chwilę później Izabela usłyszała znajomy głos.

- Dziecko, otwórz. Dobrze się czujesz? – w głosie kobiety słychać było troskę i rozpacz.
- Idź sobie, mamo. Wszystko… w porządku. – dziewczyna wytarła twarz ręką, wstała i udała się w kierunku wanny.
- Wyjdź córciu, błagam cię. Tak bardzo się martwimy.
- Chcę wziąć kąpiel – rzuciła dziewczyna. - Jeśli odejdziesz, zjem śniadanie. Całą bułkę.
- Dobrze Izuniu. Zejdź do nas na dół, jak się wykąpiesz. Wiesz, że cię kochamy. Jesteś dla nas wszystkim.
- Tak mamo, wiem. – Wdrapanie się do wanny, było dla dziewczyny nie lada wysiłkiem. Dysząc i sapiąc usadowiła się wygodnie. Odkręciła wodę.
Żółta skóra obleczona na kościach wyglądała tragicznie. Kolana i łokcie były najgrubszą częścią ciała Izabeli. Drobniutkie stopy i dłonie z doskonale widocznymi meandrami żył, mogłyby służyć studentom medycyny do nauki anatomii. Wyschnięta, cienka jak pergamin, przesuszona skóra twarzy, wyglądała jakby ktoś siłą naciągnął ją na czaszkę. Wystające żebra i zapadnięty brzuch dopominały się o jedzenie. Podkrążone oczy spoglądały obojętnie w jeden punkt.

Ręka dziewczyny powędrowała pod wannę. Błysnęło ostrze kuchennego noża.
Woda, lejąc się szybkim strumieniem, napełniała wannę.
Największym pragnieniem Izabeli było już nigdy więcej nie oglądać lustra. I siebie w nim. Doskonale wiedziała, co zrobić, aby marzenie to urzeczywistnić.
Bez życia obserwowała, jak przezroczystą wodę, pochłania purpurowa plama krwi. Przymknęła zmęczone oczy. Nagle poczuła, jak na brzegach wanny pojawiły się małe wypustki, które stopniowo zamieniły w ogromne, zniszczone próchnicą zęby. Czerwony jęzor wynurzył się z wody, chwytając kruche ciało dziewczyny. Nawet nie zdążyła krzyknąć. Trzasnęły łamane kości, kiedy ogromne kły zamknęły się w stalowym uścisku.

Dziś będzie miło, bo noc bez gwiazd.
Szalonej zabawy nadchodzi czas.
Dobrze się bawię o nocnej porze,
a stary diabeł chętnie pomoże.

Potrzebna mi jest cynowa misa,
dwie zdechłe żaby i glizda łysa.
Oko zaskrońca i jedna żmija.
Dość! Już wystarczy , bo czas mój mija.

Dodam też wody i terpentyny.
Trzeba gotować aż dwie godziny,
skropić obficie sokiem sosnowym.
Zaczarowany napój gotowy.

Pić trzeba dużo, raczej powoli,
bo to gorące i przełyk boli.
Powiedział diabeł mój kumpel śliczny
- pamiętaj, skutek efemeryczny!

Skończyłam picie i rzecz się stała.
Jestem już inna, skarłowaciała.
Na nosie rosną aż trzy kurzajki,
piękną mam gębę do mojej bajki!

Mam starą kieckę, porwany welon.
Staram się zdążyć tuż przed niedzielą.
Bo to dzień święty, jasny, słoneczny.
I wszystkie wiedźmy dają kurs wsteczny.

Zabieram miotłę z porwanym włosem,
śpiewając sobie skrzeczącym głosem
Lecę do góry bawić się świetnie.
Bies się wystraszył i zaklął szpetnie.

Pierwszą nastraszę naszą „demonę”.
Powiem, że diabeł chce ją za żonę.
A potem puszczę swe perskie oko
i już na miotle lecę wysoko.

Nad światem cicho sobie pofrunę.
Kogo ja widzę? Znaną „balunę”.
Pomacham ręką w upiornym geście.
Lecz trzeba myśleć także o reszcie.

Dziś trochę chłodno, okryć się muszę.
Więc zrobię sobie zgrabny kożuszek.
Okryję garb swój ciepłym barankiem,
Właśnie dostrzegłam panią „krzemankę”.

Zawyję do niej swym dzikim głosem,
musnę po plecach paskudnym włosem.
Zobaczę u niej wzrok wystraszony
i ruszę dalej lotem szalonym.

Między księżycem a gwiazdami
ciągnie się jasność kilometrami.
To wolne miejsce – poezji nisza,
tam swoje wiersze wymyśla „Cii_sza”.

Zgrzytam zębami i strzelam zezem.
Odważna „Cii_sza” kij w rękę bierze.
Nie ryzykując z nią ambarasu
złapałam miotłę i zwiałam zawczasu.

- Nie będę bać się jakiegoś kołka!
Lepiej postraszę kpiarza „wiesiołka”.
Lecz trudno trafić do nieboraka.
O! Już lubelskie, odpocznę w krzakach.

Lecę nad blokiem, tam zgasły światła.
Moje straszenie to rzecz niełatwa.
Jest druga w nocy, jakby nie było.
W jednym okienku światło się tliło.

A tam „Lubelak” tak się zachrapał,
że suchość w gardle niemiłą złapał.
Poszedł się napić, ja głośno wołam
- wstawaj „Lubelak”, czas do kościoła!

Na wschodzie jasno, świtania pora.
Jeszcze postraszę chwilę „Vick Thora”.
Lecz ten mi mówi z uśmiechem krzywym
- kpię sobie z duchów, boję się żywych.

Robi się widno, koniec zabawy.
Na miotłę czeka diabeł kulawy.
Za tydzień może złapię natchnienie,
znów mą zabawą będzie straszenie.

 Świat równoległy to wedle tego, co mówią sławy nauki, jest toświat, który niejako równolegle trwa do naszego, w którym wszystkieprocesy są niejako odbiciem naszego świata.
Świat równoległy, jest istnieje i to bliżej niż sobie możeszwyobrazić, w zasadzie bez zbytniej pychy można powiedzieć, że maszgo niejako pod ręką. Tamten świat równoległy albo jak wolą inniprzeciw świat, jest taki sam jak nasz, nie identyczny, ale takisam. Obowiązują i tu i tam takie same prawa fizyczne, chemiczne,jak również te same zasady. Jest takie samo powietrze i taki samjego skład, itd. Niema miedzy tymi światami żadnej różnicy. To takisam świat jak nasz jest w nim trój wymiar, jest siła, jesttemperatura itd., Ale jest i jedna różnica, która właśnie te światypomiędzy sobą wyróżnia albo jak wolisz dzieli. Przeciw świat jest wstosunku do naszego na wyższym poziomie energetycznym. I jeślikiedykolwiek tam wejdziesz to zszokuje cię fakt, że jest szary. Takjakbyś oglądał czarno biały film. Kolory istnieją, ale nasze oczynie są przystosowane do tego poziomu energetycznego, dlategowszystko tam cokolwiek człowiek widzi jest w odcieniuszarości.

Do tego świata łatwo jest wejść, ale piekielnie trudno wrócić,praktycznie jest to nie możliwe. Nawet, jeśli weszło się w bramęmiędzy wymiaru. W 99,9% brama otwiera się w kierunku stamtąd tutaj,bardzo rzadko odwrotnie. Odwrotne bramy otwierają się nad akwenamiwodnymi, stąd określenie Łatający Holender, czyli nagle pojawiającesię statki na morzu, które zaginęły wcześniej. Te bramy posiadająprzed sobą fizyczna wartość, jaką jest membrana bramy międzywymiaru. Tworzą się bez przerwy na całej naszej planecie, ale niesą niebezpieczne. Na pewno spotkałeś się ze sytuacją, że w jednejdzielnicy miasta pada deszcz lub śnieg, np.: w osiedlu zamkniętymblokami a ulice dalej jest ciepło i świeci słońce. Jeśliprzechodzisz z miejsca ciepłego odczujesz nagle znaczny chłód, choćza chwile spostrzeżesz ze wiatr nie wieje wcale. O takim miejscupiszę to jest to, ale w niczym nie jest to niebezpieczne, bo jestto bardzo nisko energetyczna forma i nie czyni szkody nikomu.Głęboko energetyczna forma membrany posiada zieloną poświatę,zawsze otaczająca każdą formę materii. Bramy przeskoku tworzą sięprzede wszystkim w powietrzu bardzo wysoko, często w stratosferze,właśnie, dlatego z nieba spadają przenoszone z wymiaru do wymiaruróżne dziwne rzeczy. Nie jednokrotnie zupełnie żywe.


Może ktoś kiedyś słyszał,że  w piękny słoneczny dzień nadługim prostym odcinku drogi, małe auta osobowe ładują się podciężarowe samochody, a ludzie giną i nie ma hamowania. Oficjalniekierowca zasnął za kierownicą i basta. Ale dlaczego ładuje się podnadjeżdżającą ciezarówę a nie na pobocze ( lewego pasa). Czemu niezjeżdża w lewo przed samym samochodem ciężarowym lub za samochodema ląduje się mu na maskę? W przeważającej większości jesteśmypraworęczni wiec prawa ręka na kierownicy jest zawsze cięższa iprzejmuje większe obciążenia od lewej. Ten, co zasną naprawdę zezmęczenia jest na poboczu, ale prawej strony jezdni. Taka naturafizyki ciała człowieka i nikt na to nie poradzi nic. A reszta?

Otóż na długim odcinku szosy często tworzy się membrana miedzywymiaru. Ma ona układ pierścieniowy i ułożona jest wzdłużasfaltowej drogi. Bo droga jest gorąca a otoczenie pobocza zimne.Kiedy wjeżdżają w tę membranę dwa samochody z naprzeciwka ale małeosobowe nic się nie dzieje, szczęśliwie przejeżdżają obok siebie.Ale jeśli z naprzeciwka pędzi około 80 do 100 km/h ciężarowy, niewjeżdża on w tunel membrany. On ją pcha przed sobą. Membrana jestelastyczna nie pęka a się ugina. Wygina się w kształt literyS tak, że kierowca osobowego, naprzeciwkociężarowego, który miał prostą drogę cały czas w pewnym momenciewidzi, że ta droga zakręca łukiem w lewo. Naturalnym odruchemkierującego jest korekta i ruch kierownicy w lewo, nie ma żadnegohamowania, bo nie potrzeba, droga jest pusta, ale pozornie.Kierujący widzi ciężarowy, ale znacznie dalej niż jest, tozłudzenie optyczne tunelu. Po skręcie jest już na masce ciężarówki.Nie ma hamowania.
Kierujący ciężarówką (TIR), widzi wszystko normalnie jest znaczniewyżej, nie patrzy fizycznie w tunel, ale ponad nim, dla niego niema żadnych zmian i nie dzieje się nic. Kiedy nagle osobowy dokonujemanewru przed nim i wjeżdża mu pod maskę nawet nie hamuje, tak jestzaskoczony sytuacją.
Czy jest na to ratunek? Tak jest. Mały osobowy samochód jadący zpodobną prędkością na prostej nie powinien w żadnym wypadkukorygować kierunku jazdy. Nawet, kiedy zobaczy ze zdumieniemkierowca, że dotąd prosta droga zakręca w lewo, a przed chwiląwidział nawet daleko TIRA. Powinien, nacisnąć pedał hamulca, izmniejszyć prędkość. Wystarczy jak prędkość spadnie do 70, 75 km,/hi miraż zniknie droga będzie prosta tak jak była. A on dojedzie dodomu. Kiedyś w przyszłości będą się chwalić ze odkryli tą zależnośćdziwu fizycznego. Teraz z tego kpią.

Inna rzeczywistość…..

Być może można jakoś inaczej opisać stan rzeczywistości niż czas iprzestrzeń, może zdarzenia nie rozwijają się tylko na płaszczyźnieteraźniejszości, przeszłości i przyszłości. Ludzkośc przyjęła na to nazwę „wymiary”. Niektórzy fizycy twierdzą, że istnieją inne,równoległe światy pomiędzy którymi dzięki dużej wiedzy moglibyśmy się przemieszczać, a nawet tworzyć! Weźmy na to sen – podczas jego akcji wierzymy w niego. Przecież jest dla nas realny, a jeśli istnieje świat równoległy – świat snu do którego przenosimy się zasypiając?