Po­gubiłam się już wśród poszu­kiwaczy...

Cza­sem więc w mglis­ty, mroźny po­ranek lu­bię sa­mot­nie siadać na ta­rasie . Ok­ry­wam się wte­dy ko­cem i wpat­ru­je w dal .  Sa­mot­ność wbrew po­zorom by­wa naj­lep­szym przy­jacielem. Sprzy­mie­rzeńcem i po­mysłodawcą.
To dzięki sa­mot­ności wiem, że szczęścia się nie go­ni, ani nie od­kry­wa. Szczęście nie przychodzi i nie od­chodzi.
Szczęście tkwi między płat­ka­mi kwiatów. Sze­leści w złotym zbożu i buj­nej tra­wie. Jest płat­ka­mi śniegu i cichym po­wiewem wiat­ru. Ma smak gorącej cze­kola­dy i soczys­tych jabłek. Szczęście to klucz żura­wi frunących po­nad la­sem i wi­dok małych bo­cianów uczących się la­tać. To uściśnięcie dłoni, uśmiech, czułe spoj­rze­nie...