Jedyną miarą miłości jest miłość bez...

Jak na luty było dość ciepło, dużymi płatkami padał śnieg. Za oknem niewielkiego pokoju widać było ośnieżone szczyty gór. Ozdabiały zachmurzony krajobraz jak wysadzana perłami korona. Wewnątrz, w palącym się kominku migotały płomyki ognia. A ona, pomimo licznego towarzystwa czuła się bardzo samotna. Marzyła o tym, by kogoś pokochać i być kochaną w pełni znaczenia tegoż słowa. Pisała:
„Tak długo cię już w sercu noszę i nigdy się z tobą nie rozstaję
mijają kolejne dni, miesiące lata i tylko nadzieja, że w końcu cię spotkamy mi zostaje
nadzieja cicha, nadzieja błoga, że kiedyś się to wszystko zmieni
ty mnie pokochasz a ja ciebie, że będziemy oboje szczęśliwi
choć nieuchronnie idę już ku jesieni”
Marzenia ziściły się dopiero za pięć lat. Spotkała go latem, gdy jaśmin roztaczał swą słodką woń, świerszcze grały na skrzydłach, a pola żyta usiane były czerwienią maków. Ich uczucie rozkwitło na dobre, gdy w sadzie dojrzewały węgierki, żółtawe antonówki, a jeszcze zielone liście gdzieniegdzie zaczynały się przebarwiać na bordowo. I tak mijały kolejne dni, miesiące, lata, było słonecznie nieraz burzowo. Czasami miała wrażenie, że jej życie przypomina dmuchawiec, jeden najmniejszy powiew wiatru , jedno dmuchnięcie i wszystko się rozleci. Siwizna przyprószyła jej włosy, on stał się bardziej dojrzały. Gdy się pojawia, niespokojne myśli ulatniają się jak spłoszone wrony, a przygnębienie ulatnia się w ciągu sekundy. Nadal lubi jego sposób mrużenia bursztynowych oczu, gdy się czemuś uważnie przypatruje i przepraszający uśmiech , kiedy zwraca się ku niej. Ale przede wszystkim nadal go kocha, to on zajmuje jej myśli i miejsce w coraz starszym sercu.