Czas motyla...

Cza­sem chciałoby się po­lecieć jak mo­tyl. Wca­le nie tak wy­soko, w przes­tworza, jak ptak. Nie aż do gwiazd, jak ra­kieta. Po pros­tu przez chwilę być mo­tylem. Unieść się po­nad prob­le­my, uj­rzeć świat z in­nej per­spek­ty­wy. Być lek­kim, zwiew­nym i sub­telnym a jed­nocześnie mieć wyższość psychiczną nad ty­mi na do­le. Od­radzam jed­nak po­zos­ta­nie mo­tylem na zaw­sze. W przy­pad­ku te­go de­likat­ne­go, wdzięczne­go stworzon­ka „zaw­sze” znaczy około 7 dni. Śmiałabym rzec, że mo­tyle są jak ludzie – zdo­bi ich niesa­mowi­te piękno, zewnętrzne tudzież wewnętrzne, ale nies­te­ty, ta­ka sa­ma „mo­tyla kruchość”. My, oso­by żyjące na Ziemi jes­teśmy ta­cy słabi. Co nie znaczy, że nie jes­teśmy sil­ni. Ma­my (tak jak mo­tyle) swo­je wzlo­ty i upad­ki. Czy wasze życie nie przy­pomi­na w pew­nym me­tafo­rycznym, zag­matwa­nym i ir­racjo­nal­nym sen­sie ich życia ? Rodzisz się. Jes­teś. Nag­le po­jawia się pew­ne prag­nienie :chcesz coś umieć, do cze­goś dojść. Jest co­raz le­piej. Próby, ćwicze­nia, dążenie do ideału. W końcu. Pot­ra­fisz to. Triumf. Wol­ność. Za­mykasz oczy i „le­cisz”. Jes­teś dum­ny, jes­teś piękny, jes­teś mądry. Cie­szysz się tą chwilą, dopóki nie wplątu­jesz się w pajęczą sieć. Bo­li, tak piekiel­nie bo­li. Niedo­wie­rza­nie. Nadzieja. Pod­da­nie się.

Cier­pli­wie cze­kasz na swój ko­niec. Na li­nii ho­ryzon­tu widzisz pająka, Twoją nie od­wrotną po­rażkę. Zbliża się do Ciebie i uświada­miasz so­bie, że ko­niec jest blis­ko. Co­raz bliżej… Nag­le, w os­tatnim mo­men­cie ktoś chwy­ta Cię, tu­li moc­no do siebie i ra­tuje z pułap­ki „bez od­wro­tu”. Znów jes­teś wol­ny. Czu­jesz się tak dob­rze jak nig­dy dotąd, stan spełnienia, eufo­ria. Ale to nie ko­niec. Te sa­me ciep­le, dob­re ręce chwy­tają Cię w żelaz­nym uścis­ku. Zde­zorien­to­wanie. Szum w głowie. Strach. Otóż te kochające ręce uwol­niły Cię, tyl­ko po to, by za chwilę ur­wać Ci skrzydła. Człowiek, tak jak mo­tyl – bez skrzy­deł upa­da.