Mroczne wiersze….

Cisza szeptów wiatru
Niewładnie okrywa me ciało
Próbuje je otulić ciepłem martwych ramion
Wpatruje się w moje oczy
Które nie umieją patrzeć
Są ślepe na życie i na uczucie
Jakich me serce doznaje

Szepty cichną w ciemnościach
Odchodzą niespełnione
Nie dały wystarczającej miłości
A ponadto zostaływyśmiane

Życie bywa koszmarem
w którym każdy z nas odgrywa główną rolę
w którym każdy wyraz pobrzmiewa strachem
w którym każdy gest
jest morderstwem
Błądzimy w krainie niepewności
nie wiedząc nawet, gdzie jesteśmy
każda droga jest dla nas dobra
lecz każdą drogę zacieramy za sobą
i gdy chcemy się cofnąć
nie mamy gdzie
Słońce świeci nad głową
lecz czasem to my z naszymi promieniami
wynosimy się nad słońce
nasze myśli
podburzają delikatne fundamenty życia
Gdy osiągniemy to, co chcieliśmy
nie odwrócimy się do tyłu by popatrzeć, co za nami
bo tego już nie będzie
Przeszłość to tylko niewyraźne wspomnienie
do którego nie możemy wrócić
Liczy się to, co przed nami
dlatego starajmy się czasem zbaczać z prostej drogi -
życie będzie rozmaite w zasadzki
ale przyszłość stanie się znacznie ciekawsza
Gdy już przeznaczenie wyniesie nas na szczyt
możemy nie spostrzec, że życia już nie ma
Wtedy księżyc będzie podobny do słońca
w naszych oczach
a chmury deszczu obłokami niepamięci
Życie to tylko marsz w nieznane
który ciągle trwa
jednak nigdy nie wiadomo, kiedy się skończy

życie jest jak świeca na wietrze
tak ulotne….
jeden podmuch wiatru i…
wszystko może runąć jak
domek z kart…

boisz się śmierci
dlaczego
przecież TAM nie ma
bólu , cierpienia i łez
a jednak, gdy zegar wybija twą ostatnią godzinę
nie chcesz odejść….
chcesz zostać TU….
gdzie śniłeś, cierpiałeś, kochałeś , marzyłeś…
tu gdzie jest Twój świat….
tak bezpieczny
tak dobrze Ci znany….
śmierć , Pani która
kiedyś wyciągnie do Ciebie
rękę i powie:
„chodź!”

okryje Cię swą czarną szatą i zabierze do przedziwnego
świata….

wiec popatrz na księżyc , bo możesz widzieć go poraz ostatni


Autorem wszystkich wierszy jest KSIAZE(moja generacja)